ŁOBODOWSKI Józef Stanisław

1909-1988

Pseudonimy i kryptonimy: Iwan Krawczenko; jł; -jł-; J.L.; J.Ł.; José Lobodowski; Krawczenko; Lector; Pszonka; Pszonka (Babin); Pszonka z Babina; s.k.; S.K.; Stefan Kuryłło; Szperacz; Szymon Marienholz.

Pseudonimy i kryptonimy przypisywane: Maiński; Plizga.  

Poeta, powieściopisarz, eseista, publicysta, tłumacz.

Urodzony 19 marca 1909 w Purwiszkach (obecnie Purviškė, Litwa) w rodzinie inteligencko-ziemiańskiej; syn Władysława Łobodowskiego, pułkownika armii carskiej, i Stefanii z domu Doborejko-Jarząbkiewicz. Pierwsze lata życia spędził w Lublinie, a od 1914 mieszkał wraz z rodziną w Moskwie, czemu zawdzięczał znajomość języka rosyjskiego. Po rewolucji lutowej 1917 z powodu kłopotów finansowych rodzina wyjechała do Jejska (obecnie w Kraju Krasnodarskim) nad Morzem Azowskim, gdzie w 1919 zdał egzamin do gimnazjum klasycznego, w którym nauczano m.in. języka starocerkiewnosłowiańskiego oraz prowadzono kurs literatury rosyjskiej. Nad Morzem Azowskim zetknął się z kulturą kozacką i językiem ukraińskim. Debiutował w 1921 pod pseudonimem J.Ł. przekładami wierszy Tarasa Szewczenki Nie będę się na Boga skarżył, Mijają dnie, mijają noce…, ogłoszonymi na łamach „Przymierza. Czasopisma niezależnego, poświęconego sprawom wyzwalających się narodów” (Przymierze. Czasopismo niezależne, poświęcone sprawom wyzwalających się narodów) (nr 9/10). Po śmierci ojca w 1922 przeniósł się wraz z matką i starszą siostrą do Lublina. Zła sytuacja materialna rodziny zmusiła go do pracy zarobkowej. W 1924 ukończył szkołę powszechną, gdzie kierował  teatrem szkolnym i rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Realnym im. Hetmana Jana Zamoyskiego (Państwowe Gimnazjum Realne im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie) (o profilu przyrodniczo-matematycznym). W 1928-29 redagował szkolny miesięcznik „W słońce” (W słońce), gdzie ukazały się jego pierwsze przekłady poezji rosyjskiej (1928 nr 2) i uwagi na temat literatury rosyjskiej. W 1929 debiutował jako poeta tomem Słońce przez szpary. W tym okresie dorabiał m.in. jako telegrafista i korepetytor. Po zdaniu matury w 1931 podjął studia prawnicze w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (Katolicki Uniwersytet Lubelski). Po tym, gdy w 1932 jego tom O czerwonej krwi uległ konfiskacie jako „pornograficzny” i „bluźnierczy”, został usunięty z uczelni. Współorganizował Oddział Lubelski Związku Zawodowego Literatów Polskich (Oddział Lubelski Związku Zawodowego Literatów Polskich)(w 1933 był członkiem jego Zarządu, a później prezesem), i związał się z kręgiem Józefa Czechowicza oraz awangardą lubelską. Tworzył i redagował lewicujące pisma literackie: dwutygodnik Związku Młodzieży Demokratycznej „Trybuna” (Trybuna)(1932), „Barykady” (Barykady) (1932; tu przekłady poezji Siergieja Jesienina), a później „Dźwigary” (Dźwigary) (1934-35). Redagował również „Kurier Lubelski” (Kurier Lubelski) (1932), do którego wrócił  jako redaktor w 1937. W 1933 rozpoczął kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy w Równem (Szkoła Podchorążych Rezerwy w Równem), który od 1934 kontynuował w 44. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych (44. Pułk Piechoty Strzelców Kresowych). W następstwie nieudanej próby samobójczej został zdegradowany i przeniesiony do 45. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych (45. Pułk Piechoty Strzelców Kresowych). Rozwijał wówczas działalność tłumaczeniową. Na łamach „Kameny” (Kamena) (od 1933) i „Dźwigarów” (Dźwigary) (1934), „Pionu” (Pion) (1934-38) oraz „Zetu” (Zet) (1933-37) publikował przekłady z poezji rosyjskiej. Rozpoczął współpracę z tygodnikiem „Wołyń” (Wołyń) (1933-37), a także przyłączył się do grupy poetyckiej „Wołyń” (Wołyń). Pod zarzutem głoszenia propagandy komunistycznej został w 1934 wydalony z wojska. Zamieszkał w Warszawie (przy ulicy Dobrej), gdzie współpracował z „Gazetą Polską” (Gazeta Polska) (1934-36), „Państwem Pracy” (Państwo Pracy) (1934-37) i „Skamandrem” (Skamander) (1935-36, 1938-39). W tym okresie zacieśniał relacje z warszawskim klubem „Prometeusz” (Prometeusz), skupiającym emigrantów z sowieckiej Rosji, w tym literatów ukraińskich (m.in. Natalię Liwycką-Chołodną i Jewhena Małaniuka). Pod wpływem kontaktów z tym środowiskiem, rozwinął zainteresowania literaturą ukraińską oraz relacjami polsko-ukraińskimi. Po wizycie w Kijowie w 1935 porzucił  sympatie komunistyczne. Podjął prace nad przekładami poezji Tarasa Szewczenki, które wydał w 1936 Ukraiński Instytut Naukowy w Warszawie. Tłumaczenia poezji ukraińskiej i rosyjskiej publikował w „Tygodniku Ilustrowanym” (Tygodnik Ilustrowany) (1935-37), „Zecie” (Zet) oraz „Zwierciadle” (Zwierciadło) (1937). Korzystając z pomocy Gruzinów, w 1937 podjął próbę przekładu fragmentów gruzińskiej epopei narodowej Witeź w tygrysiej skórze, posiłkując się tłumaczeniami na rosyjski i ukraiński. Ukazały się one w „Tygodniku Ilustrowanym” (Tygodnik Ilustrowany) (1937) i w „Kurierze Porannym” (Kurier Poranny) (1939). Za tom wierszy Demonom nocy (1936) otrzymał Nagrodę Młodych Polskiej Akademii Literatury (1937). Na zaproszenie wojewody wołyńskiego Henryka Józewskiego przeniósł się w 1937 do Łucka, gdzie został redaktorem naczelnym tygodnika „Wołyń” (Wołyń) (1937-38). Publikował tam oraz na łamach miesięcznika „Żagwie” (Żagwie) kolejne przekłady poezji ukraińskiej. Jako zwolennik dialogu polsko-ukraińskiego, nawiązał współpracę z „Biuletynem Polsko-Ukraińskim” (Biuletyn Polsko-Ukraiński) (1937-38), gdzie prócz tekstów publicystycznych (od 1938 podpisanych pseudonimem Stefan Kuryłło), publikował przekłady autorów ukraińskich. W latach 1937-39 ogłaszał przekłady w „Drodze” (Droga), „Kurierze Porannym” (Kurier Poranny), „Myśli Polskiej” (Myśl Polska), „Orce na ugorze” (Orka na ugorze), „Zniczu” (Znicz). W 1938 poślubił polonistkę Jadwigę Kuryłło (rozwód 1950). Po rezygnacji Józewskiego z funkcji wojewody w 1938 przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął pracę kontrolera programów Polskiego Radia (Polskie Radio). Nawiązał współpracę z kwartalnikiem „Wschód-Orient” (Wschód-Orient) (1939), gdzie publikował pod pseudonimem Stefan Kuryłło. Przygotowywany przed wybuchem wojny rękopis antologii przekładów poezji ukraińskiej od średniowiecza do współczesności zginął podczas okupacji. Latem 1939 ukończył przekład dramatu Pieśń lasu Łesi Ukrainki, który z powodu wybuchu wojny nie został wystawiony. W okresie przedwojennym miał uczyć się esperanto (Według relacji Adama Tomanka (1928-2017), krewnego J. Łobodowskiego. Por. S. Kravchenko: Adam Tomanek – legenda polskiego radia. „Obraz” 2015, nr 2 (17), s. 90-91. Zob. także: https://monitor-press.com/pl/2-pol/rozmowy/3707-14223.html, dostęp: 24.05.2020) i tłumaczyć utwory Mickiewicza na ten język – przekłady zaginęły. Zmobilizowany we wrześniu 1939, walczył w szeregach 10. Pułku Strzelców Konnych (10. Pułk Strzelców Konnych), wchodzącego w skład 10. Brygady Kawalerii płk. Stanisława Maczka (10. Brygada Kawalerii płk. Stanisława Maczka). Po przekroczeniu granicy węgierskiej przebywał w obozach internowania (Tapolca, Nagykanizsa, Murakeresztúr), a następnie przedostał się do Paryża, gdzie oskarżony o rzekome szpiegostwo, trafił do więzienia Cherche-Midi. Po wkroczeniu Niemców do Paryża, został odesłany do Langwedocji i osadzony  w  więzieniu  (Lodève), we wrześniu 1940 zwolniony i internowany w obozie dla żołnierzy pod Caylus niedaleko Tuluzy. W tym czasie redagował potajemnie periodyk literacko-polityczny „Wrócimy” (Wrócimy)(Tuluza, grudzień 1940 – maj 1941), na łamach którego publikował m.in. fraszki obozowe. W pierwszych tygodniach 1941 zbiegł z obozu internowania, a w sierpniu tego roku podjął próbę nielegalnego przejścia przez Pireneje do Hiszpanii, skąd planował dotrzeć do Anglii. Schwytany przez hiszpańską straż graniczną, został uwięziony w Figueras, gdzie przebywał do lutego 1943, ucząc się hiszpańskiego i podejmując próby tłumaczeń. Po zwolnieniu z więzienia, zamieszkał w Madrycie. Po zakończeniu wojny pozostał w Hiszpanii. Podjął studia na Obra Catolica de Asistencia Universitaria (Obra Catolica de Asistencia Universitaria). Współtworzył Sekcję Polską Radia Madryt (Radio Nacional de España) (Sekcja Polska Radia Madryt (Radio Nacional de España)), z którym współpracował do 1975, prezentując teksty literackie i przekłady. Na przełomie 1957 i 1958 rozpoczął współpracę z Sekcją Rosyjską (Sekcja Rosyjska Radia Madryt (Radio Nacional de España)) tego radia. Współpracował także okazyjnie z Radiem Wolna Europa (Radio Wolna Europa). Liczne przekłady z literatury białoruskiej, rosyjskiej, ukraińskiej i hiszpańskiej oraz artykuły publicystyczne na temat głównie relacji polsko-ukraińskich zamieszczał w paryskiej „Kulturze” (Kultura (Paryż)) (od 1946; tu m.in. fragmenty niewydanej antologii literatury białoruskiej, 1951 nr 7-8) i „Zeszytach Historycznych” (Zeszyty Historyczne) (od 1970), w londyńskich „Wiadomościach” (Wiadomości (Londyn)) (tu m.in. w 1970-88 stała rubryka „Worek Judaszów), „Orle Białym” (Orzeł Biały) (od 1956), „Tygodniu Polskim” – dodatku do „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” (Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza)(od 1959), w hiszpańskojęzycznym piśmie „Polonia. Revista Ilustrada” (Polonia. Revista Ilustrada) (1955-69), „Gwieździe Polarnej” (Gwiazda Polarna)(Stevens Point, od 1982). Wchodził przez długi okres w skład jury Nagrody „Wiadomości”. Podejmował częste podróże do Anglii i Francji, Kanady, Stanów Zjednoczonych, Szwajcarii i Włoch. Podczas pobytu w Hiszpanii przygotowywał do druku obszernąantologię przekładów poezji hiszpańskiej od XIII wieku, której poszczególne tomy miały nosić tytuły: Szlakiem don Kichota, Droga do Toboso, Miłość i śmierć. Był wielokrotnie nagradzany: w 1961 otrzymał nagrodę paryskiej „Kultury” za całokształt pracy poetyckiej oraz nagrodę Klubu Srebrnej Ostrogi w Los Angeles, w 1967 Fundacji Alfreda Jurzykowskiego oraz Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, w 1969 nagrodę „Wiadomości”, w 1971 nagrodę im. A. Godlewskiej, w 1975 nagrodę Kiermaszu Książki Polskiej Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Szwajcarii, w 1976 nagrodę Grona Przyjaciół Poezji Polskiej w Detroit oraz im. J. Ławruk ze Starzyckich, w 1982 nagrodę „Kultury” im. Z. Hertza. Od 1983 był honorowym członkiem Towarzystwa Polsko-Ukraińskiego w Paryżu. Odznaczony przez rząd emigracyjny Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985). Zmarł 18 kwietnia 1988 w Madrycie; jego prochy złożono na Cmentarzu Rzymskokatolickim w Lublinie. Pośmiertnie otrzymał honorową nagrodę im. J. Czechowicza. 

Od 1989 pamiątki po pisarzu przechowywane są w Muzeum Literackim im. J. Czechowicza w Lublinie, Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie i Archiwum Państwowym w Lublinie. Nieliczne materiały pozostają w posiadaniu rodziny. Część korespondencji J. Łobodowskiego znajduje się w Archiwum Emigracji Biblioteki UMK w Toruniu oraz Muzeum Literackim im. J. Czechowicza w Lublinie.

TWÓRCZOŚĆ PRZEKŁADOWA

1. A. Błok: Wiersze włoskie. Z rosyjskiego spolszczyli: J. Łobodowski i K.A. Jaworski. [Chełm] 1935, 32 s. Biblioteka „Kameny”.

Tytuł oryginału: Italjanskije stichi. 

2. U przyjaciół. [Antologia poezji rosyjskiej]. Przekład i redakcja J. Łobodowski. Lublin: [b.w.] 1935, 122 s. Biblioteka Poetycka „Dźwigarów”, t. 3.

Zawiera przekłady wierszy M. Lermontowa, A. Błoka, S. Jesienina, W. Majakowskiego. 

Recenzja: 

B. MICIŃSKI: U przyjaciół. Muzeum im. J. Czechowicza w Lublinie. 

3. F. G. Lorca: Krwawe wesele. [Dramat]. Przełożył J. Łobodowski. „Kultura”, Paryż 1948 nr 12 s. 37-56.  

4. I. Mieńszykow, B. Gorbatow: Na północy. [Opowiadanie]. Przełożył S.K. i K.A. Jaworski. Ilustracje: S. Cieloch. Warszawa: Książka i Wiedza 1951, 126 s.   

J. Łobodowski podpisany kryptonimem S.K.

5. [El crimen de Katyn: a la luz de los documentos. Przedmowa W. Anders. Przełożył J. Łobodowski. Mexico: Mundo Libre 1952, 390 s.  

Tytuł oryginału: Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów. 

Zbiór dokumentów i materiałów z krytycznymi ich omówieniami, opracowany przez J. Mackiewicza, publikowany początkowo, także w przekładach, bez nazwiska redaktora.

6. B. Pasternak: Doktor Żiwago. [Powieść]. Przełożył [J. Stempowski] P. Hostowiec. Wiersze przełożył J. Łobodowski. Paryż: Instytut Literacki 1959, 507 s. Wydanie następne: tamże wydanie 2 pt. Doktor Żiwago oraz stenogram ogólnego zebrania pisarzy moskiewskich z 31 X 1958 w sprawie B. Pasternaka. Wiersze oraz stenogram zebrania przełożył J. Łobodowski 1967; [Warszawa: b.w.*] 1983 [przedruk z wydania Paryż 1959]; wydanie ze wstępem A. Drawicza. [Kraków] Oficyna Literacka* 1983 [przedruk z wydania Paryż 1967].

Przedruk wierszy w przekładzie J. Łobodowskiego w: „Zeszyty Literackie” 2008  nr 4 s. 40-50. 

Tytuł oryginału: Doktor Živago. Roman. 

Recenzja przekładów wierszy: 

R. VLACH: Les vers de Youri Jivago. (Quelques remarques sur leurs traductions). Études Slaves et Est-Européennes, Montreal 1960 z. 3/4.  

7. [A. Siniawski] A. Terc: Sąd idzie; Anonim: Co to jest realizm socjalistyczny? [Opowiadanie i studium publicystyczne]. Przełożył J. Łobodowski. Przedmowa G. Herling-Grudziński. Paryż: Instytut Literacki 1959, 135 s. Biblioteka „Kultury”, 46.

Tytuł oryginału: Sud idet; Čto takoe socialističeskij realizm. 

8. I. Iwanow: Czy istnieje życie na Marsie? Komedia (a może tragedia) w trzech aktach, z prologiem i epilogiem. Akcja rozgrywa się w 1956-ym roku. Prolog i epilog dzieją się w Moskwie, trzy akty – na Marsie. Przełożył J. Łobodowski. Paryż: Instytut Literacki 1961, 109 s. Biblioteka „Kultury”, 69.

Tytuł oryginału: Est' li žizn' na Marse? Komediâ (a, možet byt', tragediâ) v 3-h aktah s prologom i epilogom, vremâ dejstviâ p'esy - 1956 god, mesto dejstviâ prologa i epiloga – Moskva, mesto dejstviâ treh aktov – Mars.

9. [A. Siniawski] A. Terc: Opowieści fantastyczne. Przełożyli: J. Łobodowski i [A. Wat] S. Bergholz. Paryż: Instytut Literacki 1961, 219 s. Biblioteka „Kultury”, 68.

Tytuł oryginału: Fantastičeskie povesti. 

10. [J. Daniel] M. Arżak: Mówi Moskwa. [Opowiadanie]. Przełożył J. Łobodowski. „Kultura”, Paryż 1962 nr 1/2 s. 77-112. Wydanie osobne: Wrocław: Universitas* 1981, 36 s. Wydanie następne Warszawa: CDN* 1984. Przedruk w: M. Arżak: Odkupienie i inne opowiadania. [Warszawa]: Niezależna Oficyna Wydawnicza* 1981. Wydania następne: Warszawa: Stop* 1984; [Warszawa]: Niezależna Oficyna Wydawnicza* [ca 1985].

Tytuł oryginału: Govorit Moskva. Povest’. 

11. [A. Siniawski] A. Terc: Lubimow. [Powieść]. Przełożył J. Łobodowski. Paryż: Instytut Literacki 1963, 126 s.  Biblioteka „Kultury”, 91.

Tytuł oryginału: Ljubimov.

12. A. Sołżenicyn: Zagroda Matriony. [Opowiadanie]. Przełożył J. Łobodowski. W: We własnych oczach. Antologia współczesnej literatury sowieckiej. Paryż 1963 s. 485-519. Wydanie osobne: Warszawa: NIW* [Niezależny Instytut Wydawniczy] 1981, 38 s. Wydania następne: Warszawa: Signum* 1981; [Katowice]: Wydawnictwo Górnośląskie* [1984]. 

Tytuł oryginału: Maternin dvor. 

13. [A. Siniawski] A. Terc: Myśli niespodziewane. Przełożył J. Łobodowski. Paryż: Instytut Literacki 1965, 92 s. Biblioteka „Kultury”, 107.

Tytuł oryginału: Mysli vrasploh. 

14. G. Serebriakowa: Huragan. [Wspomnienia]. Przełożył J. Łobodowski. [Wstęp:] G. Herling-Grudziński: Partyjna droga przez mękę. Paryż: Instytut Literacki 1967, 111 s. Biblioteka „Kultury”, 149. Wydanie następne: [Lublin:] Vademecum* 1985. 

Tytuł oryginału: Smerč.

15. A. Sacharow: Rozmyślania o postępie, pokojowym współistnieniu i wolności intelektualnej. Przełożył J. Łobodowski. Paryż: Instytut Literacki 1968, 45 s. Biblioteka „Kultury”, 162.

Tytuł oryginału: Razmyšlenija o progresse, mirnom sosuščestvovanii i intellektual’noj svobode. S priloženiem Vseobščej Deklaracii Prav Čeloveka.

16. Ukraina 1956-1968. [Wybór dokumentów dotyczących procesów politycznych]. Opracował I. Koszeliwec. Przełożył J. Łobodowski. Paryż: Instytut Literacki 1969, 270 s. Biblioteka „Kultury”, 169. Dokumenty, 26. Wydanie następne: Warszawa: Słowo* 1986. 

17. A. Sołżenicyn: Oddział chorych na raka. [Powieść]. Przełożył J. Łobodowski. Paryż: Instytut Literacki 1971, 477 s. Biblioteka „Kultury”, 203. Wydania następne: tamże 1973; Kraków: Oficyna Wydawnicza Margines* [i.e. Oficyna Literacka] 1987; [Cz. 1-2]. [b.m.*: post 1988]; Wrocław: Oficyna niezależnych 1990.

Tytuł oryginału: Rakovyj korpus. Povest’.

18. Przekłady w: Śladami pisarza. Józef Łobodowski w Polsce i w Hiszpanii. Redakcja: G. Bąk, L. Siryk, E. Łoś. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2016 s. 311-345. 

Zawiera przekłady J. Łobodowskiego autorów: Święta Teresa z Ávili, Święty Jan od Krzyża, Fray Luis de León, Lope Félix de Vega Carpio, Pedro Calderón de La Barca, Francisco de La Torre y Sevil, Miguel de Cervantes Saavedra, Anonim z XVI wieku, Lope Félix de Vega Carpio, Fray Luis de León, Francisco de Quevedo Villegas, Luis de Góngora y Argote, Pedro Calderón de la Barca, Francisco de la Torre y Sevil, Sor Juana Inés de la Cruz, Antonio Machado y Ruiz.

19. K. Wojtyła: Poesias. [Wybór wierszy]. [Przekład  filologiczny na język hiszpański] J. Łobodowski, [przekład literacki na tej podstawie:] E. de Champourcin, E. Galvarriato, J. Blajot, A. Castro, L. Gomis, B. Mostaza, A. Muñoz Rojas, C. Murciano. Madrid: Catòlica 1982, 139 s. Wydanie następne: Madrid: Biblioteca de Autres Cristianos 1993. 

PRACE NAUKOWE DOTYCZĄCE PRZEKŁADU ORAZ LITERATUR, KTÓRYMI ZAJMOWAŁ SIĘ TŁUMACZ ORAZ KRYTYKA PRZEKŁADU 

1. Lorca w polskim przekładzie. „Wiadomości”, Londyn 1952 nr 25 s. 3. 

2. Strapienia tłumacza.  „Kultura”, Paryż 1959 nr 6 s. 41-48.   

3. Wiersze Josifa Brodskiego. Komentarz tłumacza. „Kultura”, Paryż 1965 nr 1-2 s. 156-158.

4. Rustaweli w wersji Jerzego Zagórskiego. „Kultura”, Paryż 1970 nr 7-8 s. 212-214. 

5. O Michaile Lermontowie. „Wiadomości”, Londyn, 1971 nr 37 s. 1.  

6. Oktawa – strofa królewska. „Wiadomości”, Londyn 1978 nr 17 s. 4 [dot. artykułu M. Danilewicz-Zielińskiej: Camöes czyli tryumf poezji. Polskie Camoniana. „Znak” 1984, R. 36, maj-czerwiec (5-6).]   

7. Tragiczna antologia. „Kultura”, Paryż 1978 nr 9 s. 107-114 [dot. Antologii Poezji Ukraińskiej. Redakcja: F. Nieuważny i J. Pleśniarowicz. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1977]. 

KORESPONDENCJA W SPRAWACH PRZEKŁADOWYCH

1. Listy Józefa Łobodowskiego do Wacława Iwaniuka [1943-1988]. W: W. Iwaniuk: Ostatni romantyk. Wspomnienie o Józefie Łobodowskim. Opracował, wstępem, notą i przypisami opatrzył J. Kryszak. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1998.

2. K. Kotyńska: Józef Łobodowski – Jerzy Giedroyc. Korespondencja 1947-1965. „Przegląd Humanistyczny” 2011 nr 4. 

3. J. Łobodowski: Listy do redaktorów „Wiadomości”. [M. Grydzewskiego, M. Chmielowca, S. Kossowskiej]. [Powstanie 1946-1979] Opracował P. Libera. Konsultacja edytorska: B. Dorosz. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 2015, 500 s. Archiwum Emigracji. Źródła i materiały do dziejów emigracji polskiej po 1939, 54. Dokumentacja życia literackiego kręgu londyńskich „Wiadomości” 1945-1981, t. 9.

PRACE REDAKCYJNE

H. Sienkiewicz: Obras escogidas. T. 1-2. [Przełożyli] P. Pedraza y Páez, R. Hoenigsfeld [et al.]. [Opracowanie i wstęp:] J. Łobodowski. Madrid: Aguilar 1957, 1958, 1307 + 1265 s. Biblioteca Premios Nobel. Wydania następne: tamże: 1964, 1968.

PRZEKŁADY NIEPUBLIKOWANE WRAZ Z LOKALIZACJĄ

J. Łobodowski tłumaczy esej S. Hordyńskiego dla B. Truchan, 2 XII 1977, kaseta magnetofonowa, Archiwum Barbary Truchan, Sygnatura AE/BT/II, Archiwum Emigracji Biblioteki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. 

OPRACOWANIA OGÓLNE (wybór)

TŁUMACZ O SOBIE

J. Łobodowski: Na zakończenie przekładu „Wepchis Tkaosani” Shoty Rustavelego. [Powstanie ca 1937 - ca 1945]. Maszynopis [2 karty]. Biblioteka Narodowa, Rękopis akcesja 11725.

SŁOWNIKI I BIBLIOGRAFIE

1. J. KRYSZAK. W: Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny. T. 1. Warszawa 1984.

2. A. L. GZELLA. W: Słownik biograficzny miasta Lublina. T. 1. Lublin 1993.

3. E. GŁĘBICKA. W: Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny. T. 5, 10 (Uzupełnienia). Warszawa 1997, 2007. 

4. Z. MIERNIK: Józef Łobodowski (1909-1988). Zestawienie bibliograficzne w wyborze. „Poradnik Bibliotekarza” 1997 nr 4. 

5. K. BABIK: Józef Łobodowski – studium biobibliograficzne. Katowice 2000. 

OMÓWIENIA

1. Józef Łobodowski – rzecznik dialogu polsko-ukraińskiego. Lublin 2000, 156 s. 

2. L. SIRYK: Naznaczony Ukrainą. O twórczości Józefa Łobodowskiego. Lublin 2002, 278 s.  

3. G. BĄK: Por nuestra libertad y la vuestra. Polonia sigue luchando (1945) de Józef Łobodowski. „Acta Universitatis Vratislaviensis” 2007 nr 2979, Estudios Hispánicos XV.     

4. Śladami pisarza. Józef Łobodowski w Polsce i w Hiszpanii. Lublin 2016, 398 s. 

5. J. SAWICKA: Przekład jako wybór. (O przekładach z poezji ukraińskiej Czechowa i Łobodowskiego i o paru innych sprawach). „Kresy” 1994 nr 19.  

6. L. SIRYK: Ukraińska poezja w przekładach Józefa Łobodowskiego. „Literatura na Świecie” 1995 nr 10. 

7. I. MATKOWSKI: Józef Łobodowski – tłumacz literatury rosyjskiej. „Akcent” 2009 nr 2. 

8. A. CHOMA-SUWAŁA: Poezja Jewhena Małaniuka w przedwojennych tłumaczeniach Józefa Łobodowskiego. „Acta Polono-Ruthenica” 2017 nr 4. 

9. A. CHOMA-SUWAŁA: Poezja Ołeha Olżycza w przekładach i interpretacji Józefa Łobodowskiego. W: Ukrajinský jazyk a kultúra v umeleckom a odbornom preklade v stredoeurópskom priestore. Preszów 2018. 

10. A. CHOMA-SUWAŁA: Recepcja poezji ukraińskiej przez Józefa Łobodowskiego. W tejże: Recepcja poezji ukraińskiej przez pisarzy lubelskiego środowiska literackiego w okresie międzywojennym: próby interpretacji. Lublin 2019.  

11. M. B. FALSKA: Józef Łobodowski jako tłumacz poezji hiszpańskiej: polskie przekłady utworów Antoniego Machado. „Mundo Eslavo” 2019 nr 18. 

12. A. SERRALLER CALVO: Między intertekstualnością a przekładem. Hiszpańskie echa w gazelach Józefa Łobodowskiego (Józef Łobodowski „Gazela andaluzyjska”), „Nowy Napis Co Tydzień”, 2020, nr 36 [online] [dostęp 15 czerwca 2020] Dostępny w Internecie: https://nowynapis.eu/tygodnik/nr-36/artykul/miedzy-intertekstualnoscia-przekladem-hiszpanskie-echa-w-gazelach-jozefa, dostęp 15.05.2020].

1909-1988

Seudónimos y criptónimos: Iwan Krawczenko; jł; -jł-; J.L.; J.Ł.; José Lobodowski; Krawczenko; Lector; Pszonka; Pszonka (Babin); Pszonka z Babina; s.k.; S.K.; Stefan Kuryłło; Szperacz; Szymon Marienholz.

Seudónimos y criptónimos atribuidos: Maiński; Plizga.  

Poeta, novelista, ensayista, publicista, traductor

Nació el 19 de marzo de 1909 en Purwiszki (actualmente Purviškė/Lituania) en el seno de una familia  noble de terratenientes; hijo de Władysław, coronel del ejército ruso, y de Stefania, de soltera Doborejko-Jarząbkiewicz. Pasó los primeros años de su vida en Lublin, pero a partir de 1914 su familia se mudó a Moscú, lo cual le permitió aprender la lengua rusa. Después de la revolución de febrero de 1917 los Łobodowski, por problemas económicos,  tuvieron que trasladarse a Yeisk, a orillas del mar de Azov (hoy en Krai de Krasnodar). Allí, en 1919,  ingresaría en una escuela de perfil clásico, donde se enseñaba, entre otros, el antiguo eslavo eclesiástico  y se impartían clases de literatura rusa. En Yeisk Łobodowski pudo entrar en contacto con la cultura de los cosacos y con la lengua ucraniana. Debutó en 1921 publicando en la revista Przymierze. Czasopismo niezależne, poświęcone sprawom wyzwalających się narodów (núm. 9/10), bajo seudónimo de J.Ł., la traducción de los poemas de Tarás Shevchenko „No me quejaré de Dios” [“Nie będę się na Boga skarżył”] y „Pasan los días y pasan las noches” [„Mijają dnie, mijają noce…”]. En 1922, después de la muerte del padre, se mudó con la madre y la hermana mayor a Lublin. La mala situación material de la familia le obligó a buscar un trabajo remunerado. En 1924 terminó la escuela primaria ─en la que dirigía un teatro escolar─ y empezó los estudios en el Instituto de Bachillerato Estatal de Jan Zamoyski (en la rama de ciencias naturales y matemáticas). En los años 1928-29 dirigía la revista mensual del Instituto W Słońce, publicando sus primeras traducciones de poesía rusa (1928 núm. 2) y notas sobre la literatura rusa. En 1929 salió su primer tomo de poesía Sol a través de  las grietas [Słońce przez szpary]. En ese periodo trabajaba de telegrafista y profesor particular. En 1931 aprobó el examen de bachillerato e inició los estudios de derecho en la Universidad Católica de Lublin. En 1932, después de haber sido confiscado como „pornográfico” y „blasfemo” su tomo de versos De la sangre roja  [O czerwonej krwi], Łobodowski fue expulsado de la universidad. Fue uno de los organizadores de la Sección de Lublin de la Asociación de Escritores Polacos (en 1933 fue miembro de su Consejo y más tarde su presidente) y se juntó con el círculo del poeta  Józef Czechowicz y de la vanguardia de Lublin. Creó y dirigió las revistas literarias de izquierda, el bisemanario de la Asociación de Juventud Democrática Trybuna (1932), Barykady (1932; donde publicó las traducciones de poesía de Serguéi Yesenin) y más tarde Dźwigary (1934-35). En 1932 fue redactor de Kurier Lubelski, trabajo que retomó en 1937. En 1933 ingresó en la Escuela de Suboficiales de Reserva en Równe (hoy Rivne/Ucrania), continuando los estudios en 1934 en el 44° Regimiento de Infantería de Tiradores  de Kresy. Por un intento de suicidio fue degradado y enviado al 45° Regimiento de Infantería de Tiradores de Kresy. En esos años publicaba traducciones de literatura rusa en las revistas Kamena (a partir de 1933), Dźwigary (1934), Pion (1934-38) y Zet (1933-37). Empezó la colaboración con el semanario Wołyń (1933-37) uniéndose al grupo poético Wołyń. En 1934 fue expulsado del ejército, acusado de propaganda comunista. Se mudó a la calle Dobra en Varsovia y empezó a colaborar con Gazeta Polska (1934-36), Państwo Pracy (1934-37) y Skamander (1935-36, 1938-39). Estrechó relaciones con el club Prometeusz que agrupaba a los emigrantes de Rusia soviética, entre ellos a escritores ucranianos (entre otros Natalia Liwycka-Chołodna y Jewhen Małaniuk). Influenciado por ese medio se interesó por la literatura ucraniana y por las relaciones polaco ucranianas. Después de su visita a Kiev en 1935, dejó de sentirse atraído por el comunismo. Emprendió los trabajos sobre las traducciones de los poemas de Tarás Shevchenko, que fueron editadas en 1936 por el Instituto Científico Ucraniano de Varsovia.  Tygodnik Ilustrowany (1935-37), Zet y Zwierciadło (1937) publicaron sus traducciones de poesía rusa y ucraniana. Con ayuda de los georgianos y de las versiones rusa y ucraniana,  intentó en 1937 traducir fragmentos de la epopeya nacional El caballero en la piel del tigre [Witeź w tygrysiej skórze] que salieron en Tygodnik Ilustrowany (1937) y Kurier Poranny (1939). Su tomo de poesías A los demonios de la noche [Demonom nocy] (1936) fue galardonado con el Premio de Jóvenes de la Academia Polaca de Literatura (1937). Invitado por el gobernador (voivoda) de Volynia se mudó en 1937 a  Łuck (actualmente Lutsk/Ucrania), ocupando el cargo de redactor jefe del semanario  Wołyń (1937-38). En esa revista y en el mensual Żagwie aparecían sus sucesivas traducciones de poesía ucraniana. En tal que defensor del diálogo polaco ucraniano empezó a colaborar con el Biuletyn Polsko-Ukraiński (1937-38), donde aparte de textos de carácter general (que a partir de 1938 firmaba con el seudónimo Stefan Kuryłło), publicaba traducciones de autores ucranianos. En los años 1937-39 editaba sus traducciones en Droga, Kurier Poranny, Myśl Polska, Orka na ugorze, Znicz. En 1938 se casó con la filóloga polaca Jadwiga Kuryłło (se divorció en 1950). Después de que  Józewski renunciara a su cargo en 1938, se trasladó a Varsovia y empezó a trabajar como controlador de programas de Radio Polaca. Inició la colaboración con la revista trimestral Wschód-Orient (1939), publicando bajo el seudónimo de Stefan Kuryłło. Antes del estallido de la guerra preparó el manuscrito de antología de poesía ucraniana desde la Edad Media hasta los tiempos actuales, que se perdió durante la ocupación. En verano de 1939 terminó la traducción del poema dramático de Lesya Ukrainka El canto del bosque, que no llegó a ser representado por la guerra. Se dice que en el período anterior a la guerra aprendió el esperanto y tradujo a esta lengua las obras de Mickiewicz: las traducciones se perdieron. Llamado a filas en septiembre de 1939, combatió en el 10º Regimiento de Caballería de Tiradores que formaba parte de la 10ª Brigada de Caballería del coronel Stanisław Maczek. Después de cruzar la frontera con Hungría fue internado en diferentes campos (Tapolca, Nagykanizsa, Murakeresztúr) y más tarde consiguió llegar a París donde fue acusado de espionaje y encerrado en la cárcel Cherche-Midi. Cuando los alemanes tomaron París, fue enviado a Languedoc a la prisión Lodève. En septiembre de 1940 fue liberado e internado en el campo de soldados en  Caylus cerca de Toulouse. En ese tiempo dirigía la revista clandestina de temática literaria y política Wrócimy (Toulouse, diciembre 1940 – mayo 1941), donde publicaba, entre otras, los epigramas del campo. En las primeras semanas de 1941 huyó del campo de internamiento y en agosto del mismo año intentó cruzar los Pirineos para llegar a España, desde donde planeaba continuar el viaje hasta Inglaterra. Atrapado por los españoles, fue encerrado en la cárcel de Figueras, donde estuvo hasta febrero de 1943, aprendiendo español e intentando traducir. Después de ser liberado, se mudó a Madrid donde se quedó una vez terminada la guerra. Emprendió los estudios en la Obra Católica de Asistencia Universitaria. Fue uno de los creadores de la Sección Polaca de Radio Madrid (Radio Nacional de España), con la que colaboró hasta 1975, presentando textos literarios y traducciones. Entre 1957 y 1958 empezó a cooperar con la Sección Rusa de dicha emisora. De vez en vez colaboraba con la Radio Europa Libre. Publicaba numerosas traducciones de literaturas: bielorrusa, rusa, ucraniana y española, así como artículos sobre, entre otros,  las relaciones polaco ucranianas en  Kultura de París ( a partir de 1946; entre otros fragmentos de la inédita antología de poesía bielorrusa, 1951 núm. 7-8)  y Zeszyty Historyczne (a partir de 1970), en Wiadomości de Londres (entre otros la sección „El saco de los Judas” [„Worek Judaszów”] en los años 1970-88), Orzeł Biały (a partir de 1956), Tydzień Polski, suplemento a Dziennik Polski y Dziennik Żołnierza (a partir de 1959), en la revista en español Polonia. Revista Ilustrada (1955-69), Gwiazda Polarna (Stevens Point), a partir de 1982). Durante mucho tiempo fue miembro del jurado del premio de Wiadomości. Emprendió numerosos viajes a Inglaterra, Francia, Canadá, Estados Unidos, Suiza e Italia. Estuvo preparando una amplia antología de poesía española desde el siglo XIII, cuyos tomos iban a titularse: Por la ruta de don Quijote [Szlakiem don Kichota], Camino a Toboso [Droga do Toboso], Amor y muerte [Miłość i śmierć]. Fue galardonado muchas veces: en 1961 recibió el premio de Kultura de París por toda su labor poética y el Premio del Club de la Espuela de Plata en Los Angeles, en 1967 el premio de la Fundación de Alfred Jurzykowski y de la Asociación de Escritores Polacos en el Extranjero, en 1969 el premio de Wiadomości, en 1971 el de A. Godlewska, en 1975 el de la Feria del Libro Polaco de la Asociación de Excombatientes Polacos en Suiza, en 1976 del Colectivo de Amigos de Poesía Polaca en Detroit  y de J. Ławruk, de soltera Starzycka, en 1982 el premio Z. Hertz de Kultura. A partir de 1983 fue miembro de honor de la Asociación Polaco Ucraniana de París. Condecorado por el gobierno polaco en el exilio con la Cruz de Oficial de la Orden Polonia Restituta (1985). Murió el 18 de abril de 1988 en Madrid; sus cenizas están enterradas en el Cementerio Católico-Romano de Lublin. Galardonado post mortem por el premio de honor de J. Czechowicz. 

A partir de 1989 los recuerdos del escritor se conservan en el Museo Literario de J. Czechowicz en Lublin, En la Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. H. Łopacińskiego en Lublin y en el Archivo Estatal de Lublin. Unos pocos de los materiales siguen estando en manos de la familia. Parte de las cartas de J. Łobodowski se encuentra en el Archivo de la Emigración de la Biblioteca de Universidad de Nicolás Copérnico en Toruń y en el Museo Literario de J. Czechowicz en Lublin.

1909-1988

Псевдоніми і криптоніми: Іван Кравченко; юл; -юл-; Ю.Ль.; Ю.Л.; Юзе Льободовський; Кравченко; Лектор; Пшонка; Пшонка (Бабин); Пшонка з Бабина; с.к.; С.К.; Стефан Курилло; Шперач; Шимон Марієнгольц.

Приписувані псевдоніми та криптоніми: Маїнський; Плізґа.

Поет, романіст, есеїст, публіцист, перекладач.

Народився 19 березня 1909 року в Пурвішках (сьогодні Литва) в інтелігентній дворянській родині; син Владислава, полковника царської армії, і Стефанії з родини Доборейко-Яжомбкевичів. Перші роки життя провів у Любліні, а від 1914 року разом із сім’єю жив у Москві, завдяки чому знав російську мову. Після лютневої революції 1917 року через фінансові проблеми сім’я виїхала до Єйська (сьогодні в Краснодарському краї) над Азовським морем, де 1919 року склав іспит до класичної гімназії, де викладали, зокр., староцерковнослов’янську мову й читали курс російської літератури. Над Азовським морем він зіткнувся з козацькою культурою та українською мовою. Дебютував 1921 року під псевдонімом Ю.Л. перекладами віршів Тараса Шевченка Не нарікаю я на Бога, Минають дні, минають ночі..., опублікованими на шпальтах видання „Przymierze. Czasopismo niezależne, poświęcone sprawom wyzwalających się narodów” (№ 9/10). Після смерті батька в 1922 році разом із матір’ю і старшою сестрою переїхав до Любліна. Скрутне матеріальне становище сім’ї змушувало його працювати. 1924 року закінчив початкову школу, де керував шкільним театром, і розпочав навчання у Державній реальній гімназії ім. гетьмана Яна Замойського (із природничо-математичним ухилом). У 1928-29 роках редагував шкільний місячник „W słońce”, де було надруковано його перші переклади з російської поезії (1928, № 2) і коментарі про російську літературу. У 1929 році дебютував як поет збіркою Сонце крізь шпарини [Słońce przez szpary]. У цей період він також підробляв, зокр., як телеграфіст і репетитор. Склавши іспити в 1931 році, почав вивчати право в Люблінському католицькому університеті (KUL). Після того, як у 1932 році його збірку Про червону кров [O czerwonej krwi] було конфісковано як „порнографічну” й „блюзнірську”, його було виключено з університету. Був співзасновником Люблінського відділення Спілки польських письменників (ZLP, у 1933 році був членом Правління, а згодом президентом) і був пов’язаний із колом Юзефа Чеховича та люблінським аванґардом. Займався створенням і редагуванням лівих літературних часописів: двотижневика Союзу демократичної молоді (ZMD) „Trybuna” (1932), „Barykady” (1932; тут друкував переклади поезії Сергія Єсєніна), а пізніше „Dźwigary” (1934-35). Також редагував „Kurier Lubelski” (1932), до якого повернувся як редактор у 1937 році. 1933 року розпочав навчання у Школі Підхорунжих у Рівному, яке від 1934 року продовжував у 44-му полку кресових стрільців. Унаслідок невдалої спроби самогубства був понижений у званні й переведений до 45-го полку кресових стрільців. У той час розвивав перекладацьку діяльність. На шпальтах видань „Kamena” (від 1933) і „Dźwigary” (1934), „Pion” (1934-38) та „Zet” (1933-37) друкував переклади з російської поезії. Розпочав співпрацю з тижневиком „Wołyń” (1933-37), а також приєднався до поетичної групи „Волинь” („Wołyń”). За звинуваченням поширення комуністичної пропаганди був звільнений з армії. Оселився у Варшаві (на вулиці Добрій), де співпрацював із виданнями „Gazeta Polska” (1934-36), „Państwo Pracy” (1934-37) i „Skamandr” (1935-36, 1938-39). У цей період зміцніли його взаємини з варшавським клубом „Прометей” („Prometeusz”), що об’єднував еміґрантів із радянської Росії, зокрема українських письменників (у т.ч. Наталю Лівицьку-Холодну та Євгена Маланюка). Під впливом контактів із цим середовищем зацікавився українською літературою та польсько-українськими стосунками. Після відвідин Києва у 1935 році відмовився від комуністичних симпатій. Розпочав роботу над перекладами Тараса Шевченка, які 1936 року видав Український Науковий Інститут у Варшаві. Переклади української та російської поезії публікував у виданнях „Tygodnik Ilustrowany” (1935-37), „Zet” та „Zwierciadło” (1937). Із допомогою грузинів 1937 року зробив спробу перекласти фрагменти грузинського національного епосу Витязь у тигровій шкурі, використовуючи переклади на російську та українську. Їх було надруковано в часописах „Tygodnik Ilustrowany” (1937) i „Kurier Poranny” (1939). За збірку віршів Демонам ночі [Demonom nocy] (1936) отримав Премію молодих Польської академії літератури (PAL) (1937). На запрошення волинського воєводи Генрика Юзевського 1937 року переїхав до Луцька, де став головним редактором тижневика „Wołyń” (1937-38). Друкував там, а також на шпальтах місячника „Żagwie”, чергові переклади української поезії. Як прихильник польсько-українського діалогу налагодив співпрацю з виданням „Biuletyn Polsko-Ukraiński” (1937-38), де, окрім публіцистичних текстів (від 1938 року підписаних псевдонімом Стефан Курилло), публікував переклади українських авторів. У 1937-39 роках друкував переклади в часописах „Droga”, „Kurier Poranny”, „Myśl Polska”, „Orka na ugorze”, „Znicz”. У 1938 році одружився з полоністкою Ядвіґою Курилло (розлучення 1950 року). Після відмови Юзевського виконувати повноваження воєводи у 1938 році перебрався до Варшави, де почав працювати контролером програм Польського Радіо. Налагодив співпрацю із квартальником „Wschód-Orient” (1939), де друкувався під псевдонімом Стефан Курилло. Підготований до початку війни рукопис антології перекладів української поезії від середньовіччя до наших днів пропав під час окупації. Влітку 1939 року закінчив переклад драми Лісова пісня Лесі Українки, якої через початок війни не було поставлено. У довоєнний період, здається, вивчав есперанто і перекладав твори Міцкевича на цю мову – переклади було втрачено. Мобілізований у вересні 1939 року, воював у лавах 10-го полку кінних стрільців, що входив до складу 10-ї моторизованої кавалерійської бригади полк. Станіслава Мачка. Після перетину угорського кордону перебував у таборах для інтернованих (Тапольця, Надьканіжа, Муракерештур), а згодом добрався до Парижа, де, звинувачений у гаданому шпигунстві, опинився в тюрмі Шерше-Міді. Після входу німців до Парижа був висланий до Ланґедока й ув’язнений (у Лодеві), у вересні 1940 року звільнений і інтернований у таборі для солдатів під Келюсом неподалік від Тулузи. У цей час таємно редагував літературно-політичне видання „Wrócimy” (Тулуза, грудень 1940 – травень 1941), на шпальтах якого друкував, зокр., таборові епіграми. У перші тижні 1941 року втік із табору для інтернованих, а в серпні цього року здійснив спробу нелегально перейти через Піренеї до Іспанії, звідки планував дістатися до Англії. Схоплений іспанськими прикордонниками, був ув’язнений у Фігерасі, де перебував до лютого 1943 року, вивчаючи іспанську і роблячи спроби перекладати. Після звільнення з тюрми залишився в Іспанії. Навчався в Obra Catolica de Asistencia Universitaria. Був співзасновником польської редакції Радіо Мадрид (Radio Nacional de España), із яким співпрацював до 1975 року, представляючи літературні тексти й переклади. На зламі 1957 і 1958 років почав співпрацювати із російською редакцією цього радіо. Також іноді співпрацював із Радіо Вільна Європа. Численні переклади з білоруської, російської, української та іспанської літератур, а також публіцистичні статті на тему переважно польсько-українських стосунків друкував у паризькому часописі „Kultura” (від 1946 року; тут, зокр., фрагменти невиданої антології білоруської літератури, 1951, № 7-8) та у виданні „Zeszyty Historyczne” (від 1970 року), у лондонському часописі „Wiadomości” (тут, зокр., у 1970-88 постійна рубрика „Мішок Юди” [„Worek Judaszów]), виданнях „Oreł Biały” (від 1956), „Tydzień Polski” – додатку до часопису „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierz” (від 1959), в іспаномовному часописі „Polonia. Revista Ilustrada” (1955-69), „Gwiazda Polarna” (Стівенс-Пойнт, від 1982). Упродовж тривалого періоду входив до складу журі Премії видання „Wiadomości”. Часто подорожував до Англії та Франції, Сполучених Штатів, Швейцарії та Італії. Під час перебування в Іспанії готував до друку розлогу антологію перекладів іспанської поезії від ХІІІ століття, окремі томи якої мали називатися Шляхом Дон Кіхота [Szlakiem don Kichota], Дорога до Тобосо [Droga do Toboso], Любов і смерть [Miłość i śmierć]. Неодноразово отримував нагороди: у 1961 році отримав премію паризького часопису „Kultura” за весь поетичний доробок і премію Клубу срібної остроги у Лос-Анджелесі, 1967 року – Фундації Альфреда Южиковського та Спілки польських письменників на чужині (ZPPO), у 1969 році – премію часопису „Wiadomości”, у 1971 році – премію ім. Анни Ґодлевської, у 1975 – премію Ярмарку польської книжки Товариства польських комбатантів у Швейцарії, у 1976 році – премію Ґрона друзів польської поезії в Детройті, а також відзнаку ім. Яніни Лаврук із дому Старицьких, 1982 року – премію часопису „Kultura” ім. Зиґмунта Герца. Від 1983 року був почесним членом Польсько-українського товариства в Парижі. Еміграційний уряд відзначив його Офіцерським хрестом Ордену Відродження Польщі (1985). Помер 18 квітня 1988 року в Мадриді; його прах поховано на римо-католицькому кладовищі в Любліні. Посмертно отримав почесну премію ім. Я. Чеховича.

Від 1989 року його пам’ятні речі зберігаються в Літературному музеї ім. Я. Чеховича в Любліні, Воєводській публічній бібліотеці ім. Є. Лопацінського в Любліні та в Державному архіві в Любліні. Нечисленні матеріали залишаються у власності родини. Частина листування Ю. Лободовського зберігається в Архіві еміґрації Бібліотеки Університету Миколая Коперника в Торуні (UMK) та в Літературному музеї ім. Я. Чеховича в Любліні.