KORNIŁOWICZOWA Jadwiga

Do 1939 podpisywała przekłady nazwiskiem Sienkiewiczówna, po wojnie: Korniłowiczowa.

Tłumaczka, malarka.

Urodzona 13 grudnia 1883 w Warszawie; córka Henryka Sienkiewicza, pisarza, i Jadwigi z Szetkiewiczów (zmarła w 1885). Odbyła staranną edukację domową, w wyniku której opanowała kilka języków: biegle angielski i francuski oraz biernie niemiecki. Z powodu zagrożenia gruźlicą od wczesnego dzieciństwa, każdego roku spędzała wiele miesięcy w uzdrowiskach, w tym w Zakopanem, a od 1896, wraz z ojcem i bratem (Henrykiem Józefem) wielokrotnie wyjeżdżała do Francji, Włoch, Szwajcarii i Austrii, korzystając z tamtejszych lecznic. Bardzo wcześnie zainteresowała się malarstwem. W wieku 12 lat pobierała już lekcje rysunku u Józefa Nalborczyka, kolejnym nauczycielami byli uczniowie Wojciecha Gersona (Julian Maszyński, Jan Felicjan Owidzki) oraz Stanisław Witkiewicz i Leon Wyczółkowski,  z którym namalowała panneau zdobiące hall w Oblęgorku (1912). W 1899?-1906 była uczennicą prawdopodobnie prywatnej pensji żeńskiej Jadwigi Sikorskiej w Warszawie (Żeńska Pensja Jadwigi Sikorskiej),  lub ukrytej pod nazwą szkoły początkowej, pensji dla dziewcząt Jadwigi Papi (Szkoła Początkowa Jadwigi Papi), prowadzonej wówczas przez Leonię Rudzką. Do egzaminu maturalnego jednak nie zdążyła przystąpić z powodu pogorszenia stanu zdrowia. W połowie maja 1906 trafiła do szwajcarskiego uzdrowiska Weggis, w lipcu znalazła się w sanatorium przeciwgruźliczym Kazimierza i Bronisławy Dłuskich w Zakopanem (Sanatorium Przeciwgruźliczne Kazimierza i Bronisławy Dłuskich), gdzie pozostała do końca 1907. W 1908-13 z przerwami przebywała w Paryżu, gdzie w charakterze wolnej słuchaczki uczestniczyła w wykładach Henri Bergsona w Sorbonie (Sorbona) i Collège de France (Collège de France). Równolegle studiowała rysunek i malarstwo w Académie de la Grande Chaumiére (Académie de la Grande Chaumiére) oraz prywatnej szkole artystycznej Filipa Colarossiego (Prywatna Szkoła Artystyczna Filipa Colarossiego). W przerwie między wyjazdami do Paryża uczęszczała na kursy malarskie do prywatnej szkoły Miłosza Kotarbińskiego w Warszawie (Prywatna Szkoła Miłosza Kotarbińskiego)(1909). Od lat młodzieńczych pisała wiersze, jednak ich nie publikowała. Jako tłumaczka debiutowała przekładem pierwszego tomu powieści-rzeki Romain Rollanda pt. Jan Krzysztof (1910). Na przełomie 1912-13 odbyła w Warszawie i Krakowie kurs Samarytanina Polskiego w zakresie pierwszej pomocy przedlekarskiej oraz opieki pielęgniarskiej. Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914, wraz z ojcem,  jego żoną, Marią z Babskich, i bratem na kilka tygodni przeniosła się z Oblęgorka do Krakowa. W połowie września wyjechała wraz z rodziną  do Wiednia,  a następnie do Szwajcarii, gdzie zatrzymali się w Vevey w Hotel du Lac. Pomagała tam przez blisko rok w obowiązkach ojcu, który przewodniczył Szwajcarskiemu Komitetowi Generalnemu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, mieszczącemu się w tymże hotelu. Zajmowała się głównie korespondencją, zwłaszcza w języku angielskim i francuskim. Tłumaczyła również teksty ojca zamieszczane w prasie angielskiej i francuskiej. Jesienią 1915 wróciła do Krakowa, by zaopiekować się schorowaną babką, Wandą Szetkiewicz. W 1916, wykorzystując wiedzę zdobytą na kursach medycznych, podjęła pracę w szpitalu legionowym jako pielęgniarka. W 1919 była tłumaczką w Komisji Międzysojuszniczej w Cieszynie (Komisja Międzysojusznicza), której celem było zdiagnozowanie sytuacji i sporządzanie raportu dla Konferencji Pokojowej. We wrześniu 1920, po śmierci Wandy Szetkiewicz, wstąpiła do wojska jako ochotniczka  Pomocniczej Służby Kobiet (Pomocnicza Służba Kobiet) i w tej formacji brała udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Wiosną 1921 została zdemobilizowana i wróciła do Oblęgorka. Tam kontynuowała prace translatorskie. W 1923 wyszła za mąż za Tadeusza Korniłowicza, psychologa, pułkownika Wojska Polskiego i działacza kulturalnego, z którym miała córkę, Marię, tłumaczkę. Podczas II wojny światowej przebywała z córką w Warszawie (mąż, uczestniczył w kampanii wrześniowej, aresztowany przez Sowietów, był przetrzymywany w obozie w Kozielsku, a następnie w więzieniu w Kijowie i prawdopodobnie w 1940 zamordowany). W czasie powstania warszawskiego, wraz z Marią Godlewską, prowadziła kuchnię dla powstańców przy ul. Polnej. Po upadku powstania znalazła się w transporcie więźniów do Częstochowy, z którego udało jej się zbiec. Po zakończeniu wojny zamieszkała z córką najpierw w Krakowie, a w 1950 w Warszawie, gdzie nadal zajmowała się pracą przekładową (tłumaczyła także wspólnie z córką).  W  tymże roku została członkiem Związku Literatów Polskich (Związek Literatów Polskich). W 1961 za pracę translatorską została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.  Zmarła 29 grudnia 1969 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Powązkowskim.

Archiwum tłumaczki znajduje się w kolekcjach wielu  instytucji, w tym: Muzeum Narodowym w Kielcach, Muzeum Stefana Żeromskiego w Nałęczowie, Bibliotece Polskiej w Paryżu, Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu, Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, Państwowym Instytucie Wydawniczym, Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza w Warszawie, Muzeum Narodowym w Warszawie, Bibliotece Narodowej w Warszawie, Muzeum Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej, Muzeum Tatrzańskim im. T. Chałubińskiego w Zakopanem. 

TWÓRCZOŚĆ PRZEKŁADOWA 

1. R. Rolland: Jan Krzysztof. [Powieść]. Przełożyła z upoważnienia autora J. Sienkiewiczówna. [T.] 1-4. Warszawa: [Sfinks] 1911-1912. Biblioteka „Sfinksa”, t. 2-3, 6, 8-9. Wydanie następne: Warszawa: J. Czernecki [1923].

Tytuł oryginału: Jean Christophe.

[T.] 1. Świt. 1911, 175 s. Biblioteka „Sfinksa”, t. 2.  Wydanie następne: Warszawa: J. Czernecki [1923].

Tytuł oryginału: L’Aube.

[T.] 2. Poranek. 1911, 178 s. Biblioteka „Sfinksa”, t. 3. Wydanie następne: Warszawa: J. Czernecki [1923].

Tytuł oryginału: Le Matin.

[T.] 3. Młodzieniec. [1911, 236 s. Biblioteka „Sfinksa”, t. 6. Wydanie następne: Warszawa: J. Czernecki [1923].

Tytuł oryginału: L’Adolescent.

W wydaniu pierwszym fikcyjnie podano ze względów obyczajowych jako współautora przekładu ojca tłumaczki.

[T.] 4. Bunt. (Cz. 1-2). 1911, 1912, 224 + 211 s. Biblioteka „Sfinksa”, t. 8-9. Wydanie następne: Warszawa: J. Czernecki [1923].

Tytuł oryginału: La Révolte.

2. A. de Vigny: O niewoli i wielkości służby wojskowej.[Opowiadania]. Przekład J. Sienkiewiczówny. [Przedmowa: T. Korniłowicz]. Lwów: Ossolineum 1922, 260 s. 

Zawiera 3 opowiadania poprzedzone uwagami autora:  Laurette au le cachet rouge; La veillée de Vincennes; La vie et la mort du capitaine Renaud ou la canne de jonc.

Tytuł oryginału: Servitude et Grandeur militaire.

Recenzja: 

1. [W. HAHN] –r.-n. „Gazeta Lwowska” 1922 nr 219.

3. Ch. Saroléa: Listy o Polsce. Poprzedzone listem kardynała Merciera oraz przedmowami G.K. Chestertona i autora. Przetłumaczyła J. Sienkiewiczówna. Warszawa: Gebethner i Wolff [ca 1923], 179 s.

Tytuł oryginału: Letters on Polish affairs.

4. J. Conrad Korzeniowski: Smuga cienia = The shadow line. [Powieść. Tłumaczyła z angielskiego J. Sienkiewiczówna].  Warszawa: E. Wende i S-ka; Poznań: Fiszer i Majewski 1925, 404 s. Pisma wybrane, t. 17. Wydania następne:  Warszawa: Dom Książki Polskiej Spółka Akcyjna 1930. Pisma zbiorowe, t. 19; Rzym: Oddział Kultury i Prasy 2 Korpusu 1945. Biblioteka Orła Białego; Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1950 tamże: 1958, pt. Smuga cienia. Wyznanie. Przełożyła J. Korniłowiczowa 1962. Z pism; Warszawa: Interart 1992. Klasyka.

Fragmenty powieści przedrukowano w wydawnictwie zbiorowym: Żagle znikają z oceanów. Żegluga w oczach J. Conrada. Wyboru z dzieł J. Conrada dokonał i komentarz opracował S. Ludwig. [Przełożyli: J. Korniłowiczowa et al. Terminologię morską w przekładach sprawdzili i poprawili: Sz. Milewski i K. Jurkiewicz]. Gdynia: Wydawnictwo Morskie 1965. Miniatury Morskie. Epizody z Dziejów Żeglugi z. 7 s. 38-43.

Adaptacje: radiowe: Adaptacja: Cz. Czerniawski. Reżyseria: A. Skarżyński. Polskie Radio 1962. Adaptacja: Z. Orszulska. Reżyseria: H. Kajzar. Polskie Radio 1974; Reżyseria: D. Błaszczyk. Polskie Radio 2018. 

Recenzje i omówienia: 

1. M. DĄBROWSKA: O Smudze cienia. „Głos Prawdy” 1926 nr 24.

2. J. HERBST: Od i do czytelników. Smuga cienia. „Świat” 1958 nr 25.

3. J. SZCZEPAŃSKI: Rozterki tłumacza. „Litery” 1971 nr 11.

4. M. DĄBROWSKA: Szkice o Conradzie. Warszawa 1974.

5. A. ADAMOWICZ-POŚPIECH: Przekład wewnątrztekstowych nawiązań na podstawie tłumaczeń Smugi cienia Josepha Conrada. „Ruch Literacki” 2010 z. 6.

5. J. Conrad: Złota strzała. Opowieść opatrzona wstępnym i końcowym objaśnieniem. [Przekład powstał w 1939-1943]. [Przekład A. Zagórskiej i J. Korniłowiczowej. Kilka słów od autora przełożyła K. Zagórska. Słowo wstępne: J. Parandowski. ]  Kraków: Instytut Wydawniczy Poziom 1948, 366 s. Wydania następne: Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1958. Z pism; tamże: pt. Złota strzała. Opowieść ze wstępem i zakończeniem. 1974. Dzieła, t. 19; wydanie 2 [!] Szczecin: Glob 1985. 

Wydanie łączne z powieścią Zwycięstwo.  pt. Zwycięstwo. Przełożyła A. Zagórska; Złota strzała. Przełożyły A. Zagórska, J. Korniłowiczowa. [Konsultacja marynistyczna: J. Miłobędzki]. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1987, 598 s. Biblioteka Klasyków. Dzieła wybrane, 5.

Tytuł oryginału: The arrow of gold.

Adaptacje radiowe: Cz. 1-12. Adaptacja: Z. Orszulska. Reżyseria: R. Bobrowska. Polskie Radio 1972; Adaptacja: A. Lisowska-Niepokólczycka. Reżyseria: Z. Dąbrowski. Polskie Radio 1980.

6. O. Wilde: Eseje, opowiadania, bajki, poematy prozą. Pod redakcją J. Żuławskiego. [Przełożyli E. Berberyusz et al.]. Ilustracje A. Stefanowski. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1957, 441 s. Wydanie następne 1 w tej edycji pt. Twarz, co widziała wszystkie końce świata. Opowiadania, bajki, poematy prozą, eseje. Ilustracje: P. Gidlewski tamże 2011. 

W przekładzie J. Korniłowiczowej opowiadania: Upiór z Canterville; Wzór milionera; Sfinks bez tajemnic; Eseje: Portret pana W.H.

Wybrane utwory pochodzą z tomów: The happy prince, and other tales; Lord Arthur Savile’s crime; A huse of pomegrantes; Intentions.

7. J.-A. Gérard: Życie Conrada. Przełożyła [J. Korniłowiczowa], M. Korniłowiczówna. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1958, 413 s. 

Tytuł oryginału: Vie de Conrad.

Według informacji A. Kowalskiej-Lasek w pracy„Panna na Oblęgorku i na frankach Nobla” książkę przełożyły wspólnie J. Korniłowiczowa i M. Korniłowiczówna.

8. J. Conrad: Nostromo. Opowieść z wybrzeża. Przełożyła J. Korniłowiczowa. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1959, 618 s. Z Pism. Wydania następne: tamże: [1961], wydanie 3 1962. Z pism, wydanie 4 1970,  1972. Dzieła, t. 8. 

Tytuł oryginału: Nostromo. A tale of the seaboard.

Adaptacje radiowe: Cz. 1-3. Adaptacja: B. Prządka. Reżyseria: J. Kukuła. Polskie Radio 1990. 

9. K. Marmion: Zjednoczenie z Bogiem. [Korespondencja]. Tłumaczenia dokonały Siostra Katarzyna z Lasek i J. Korniłowiczowa. Poznań: Księgarnia św. Wojciecha 1961, 254 s. 

Tytuł oryginału: Union à Dieu dans le Christ.

Na stronie tytułowej informacja, że stanowi część 1, część 2 zob. poz. 14.

10. J.M. Perrin: W tajemnicy Ojca. Tłumaczenia dokonały Siostra Katarzyna z Lasek i J. Korniłowiczowa. Poznań: Księgarnia św. Wojciecha 1961, 172 s. 

Tytuł oryginału: Dans le secret du Père.

Na stronie tytułowej informacja, że stanowi część 2, część 1 zob. poz. 13.

11. T. Hardy: W pewnym miasteczku. [Opowiadanie]. Tłumaczyła J. Korniłowiczowa. Ilustrował A. Kurkowski. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1962, 102 s. Biblioteka Jednorożca. Wydanie 2 (łącznie z przekładem opowiadania Pierwsza hrabina Wessex. Tłumaczyła  K. Jurasz-Dąmbska) pt.  Pierwsza hrabina Wessex. Opowiadania. Tłumaczenie: K. Jurasz-Dąmbska, J. Korniłowiczowa. Warszawa: Książka i Wiedza 1977, 156 s. Koliber, 41.

Tytuł oryginału: Fellow townsmen.

Adaptacje radiowe: Adaptacja pt. Zmagania miłości i żalu i reżyseria: Z. Kopalko. Polskie Radio 1973; Adaptacja: H. Szof. Reżyseria: J. Werenycia. Polskie Radio 1999. 

12. G. de Pourtalès: Wagner. Historia artysty. Przełożyły J. Korniłowiczowa i M. Korniłowiczówna. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1962, 523 s.

Tytuł oryginału: Wagner, histoire d’un artiste.

13. O. Wilde: Upiór z Canterville. Tłumaczyła J. Korniłowiczowa. W: Duchy, zjawy, upiory. [Opowiadania]. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza 1979, 192 s. Szczęśliwa siódemka. Wydanie osobne: Ilustracje: E. Lipiński. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1989, 169 s. Bibliofilska Edycja Miniatur Wydawnictw Artystycznych i Filmowych. Zob. poz. 10.

Tytuł oryginału: The Canterville ghost.

OPRACOWANIA OGÓLNE (wybór)

TŁUMACZKA O SOBIE:

Ankiety dla Związku Literatów Polskich. Teczka osobowa Jadwigi Korniłowiczowej. Biblioteka Donacji Pisarzy Polskich w Warszawie.

SŁOWNIKI I BIBLIOGRAFIE

M. BOKSZCZANIN: Polski Słownik Biograficzny. T. 37. Kraków 1996-1997.

OMÓWIENIA

1. M. KORNIŁOWICZÓWNA: Onegdaj. Opowieść o Henryku Sienkiewiczu i ludziach mu bliskich. Szczecin 1985, passim.

2. A. KOWALSKA-LASEK: Panna na Oblęgorku i na frankach Nobla. Kielce 2019, passim.

3. A. KOWALSKA-LASEK: Listy Jadwigi Korniłowicz do córki Marii ze zbiorów Pałacyku Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku. „Rocznik Muzeum Narodowego w Kielcach” 2015 t. 30.

Until 1939, she published translations using the surname Sienkiewiczówna, and then after the war as Korniłowiczowa.

Translator and painter.

Born 13 December 1883 in Russian-ruled Warsaw; daughter of the author Henryk Sienkiewicz, and Jadwiga, née Szetkiewicz (who died in 1885). She received a comprehensive home schooling, enabling her to become fluent in English and French while developing a passive understanding of German. Having been affected by tuberculosis since early childhood, she spent several months each year in health resorts, including Zakopane, while from 1896 she often travelled together with her father and brother Henryk Józef to France, Italy, Switzerland, and Austria to visit health resorts. From a very young age, she developed an interest in painting. At the age of 12, she received drawing lessons from Józef Nalborczyk, with her subsequent teachers including Julian Maszyński and Jan Felicjan Owidzki (who had studied under Wojciech Gerson), Stanisław Witkiewicz, and Leo Wyczółkowski, with whom she painted a decorative panel in 1912 for a hall in the family’s Oblęgorek residence. Between 1899 (?) and 1906, she was in all likelihood a pupil at either the private residential girls’ school in Warsaw run by Jadwiga Sikorska or at the preparatory residential girls’ school that hid behind the name Jadwiga but that was in fact run by Leonia Rudzka. Owing to her declining health, she did not manage to take her final exams to complete her advanced secondary education. In mid-May 1906, she travelled to the Swiss resort of Weggis while in July that year she was in the tuberculosis sanatorium run by Kazimierz Dłuski and Bronisław Dłuska in Zakopane, remaining there until the end of 1907. Between 1908 and 1913, she intermittently spent time in Paris, where she attended lectures by Henri Bergson at the Sorbonne and Collège de France as an extramural student. She studied drawing and painting in parallel at the Académie de la Grande Chaumiére and at Filippo Colarossi’s private art school. During a break between trips to Paris in 1909, she attended painting classes at Miłosz Kotarbiński’s private school in Warsaw. From a young age, she wrote poems that have, however, remained unpublished. She made her debut as a translator in 1910 with a Polish version of Romain Rolland’s series of novels Jean-Christophe [Polish: Jan Krzysztof]. In late 1912 and early 1913, she took a course in first aid and nursing offered by the Polish Samaritans in Warsaw and Krakow. In August 1914, following the outbreak of World War I, she, her brother, her father, and his wife Maria, née Babska, left Oblęgorek and moved to Krakow for several weeks. In mid-September, she and her family moved to Vienna and then later to Switzerland, where they stayed at the Hotel du Lac in Vevey. She spent around a year there, assisting her father who was head of the Swiss General Aid Committee for Victims of the War in Poland (Comité Général de Suisse pour les Victimes de la Guerre en Pologne). She also translated texts by her father that appeared in the British and French press. She returned to Krakow in autumn 1915 in order to take care of her sick grandmother Wanda Szetkiewicz. In 1916, she took up a post as a nurse at a hospital of the Polish legions. She served as a translator for the Interallied Commission in Cieszyn in 1919, whose aim was to produce an analysis of the situation on the ground for a report for the Peace Conference. Following the death of Wanda Szetkiewicz, she joined the military as a volunteer in the Women’s Auxiliary Service in September 1920, seeing service in the Polish-Soviet War. She was demobilized in spring 1921 and returned to the family home in Oblęgorek. There, she continued her work as a translator. She married the psychologist, Polish Army colonel and cultural activist Tadeusz Korniłowicz in 1923. They had a daughter, Maria (1925-1996), who went on to become a translator. Korniłowiczowa spent World War II in Warsaw. During the 1944 Warsaw Uprising, she ran a field kitchen on Polna Street alongside Maria Godlewska. Following the defeat of the Uprising, she was taken in a prisoner transport to Czestochowa, but managed to escape along the way. After the end of the war, she and her daughter initially settled in Krakow before moving to Warsaw in 1950, where she remained active as a translator (likewise working in collaboration with her daughter). The same year, she joined the Polish Writers’ Union (ZLP). She was awarded the Officer’s Cross of the Order of Polonia Restituta in recognition of her work as a translator in 1961. She died on 29 December 1969 in Warsaw, where she is buried at the Powązki Cemetery.

Her archive is dispersed across the collections of several institutions: the National Museum in Kielce, the Stefan Żeromski Museum in Nałęczów, the Polish Library in Paris, the Raczyński Library in Poznan, the Institute of Literary Studies of the Polish Academy of Sciences in Warsaw, the National Library in Warsaw, the National Museum in Warsaw, the Adam Mickiewicz Literary Museum in Warsaw, the Henryk Sienkiewicz Museum in Wola Okrzejska, the Ossolineum – Library of the Ossoliński National Institute in Wroclaw, and State Publishing Institute (Państwowy Instytut Wydawniczy), and Tytus Chałubiński Tatra Museum in Zakopane.

Jusqu’en 1939, elle signe ses traductions par le nom de jeune fille : Sienkiewiczówna, après la guerre : Korniłowiczowa.

Traductrice, peintre.

Née le 13 décembre 1883 à Varsovie, elle est la fille de Henryk Sienkiewicz, écrivain et de Jadwiga née Szetkiewicz (qui meurt en 1885). Elle reçoit une éducation soignée à domicile qui la dote d’une excellente connaissance de l’anglais et du français et d’une connaissance passive de l’allemand. Menacée par la tuberculose, depuis sa plus tendre enfance, elle passe plusieurs mois de l’année dans des villages de cure, dont Zakopane ; à partir de 1896, accompagnée de son père et de son frère Henryk Józef, elle part régulièrement se soigner en France, en Italie, en Suisse et en Autriche. Elle s’intérèsse très tôt à la peinture. Âgée de 12 ans, elle prend des cours de dessin chez Józef Nalborczyk et ensuite chez les disciples de Wojech Gerson (Julian Maszyński, Jan Felicjan Owidzki) ainsi que chez Stanisław Witkiewicz et Leon Wyczółkowski, avec lesquels elle peint un panneau dans le hall de la résidence familiale à Oblęgorek (1912). Dans les années 1899 ?-1906, elle aurait fréquenté, à Varsovie, une pension privée pour les jeunes filles, soit celle de Jadwiga Sikorska, soit celle de Jadwiga Papi, alors dirigée par Leonia Rudzka. Son état de santé l’empêche de se présenter à l’examen du baccalauréat. À la mi-mai 1906, elle arrive au village de cure suisse de Weggis, et en juillet, elle est accueillie au sanatorium pour les tuberculeux pulmonaires de Kazimierz et Bronisława Dłuscy à Zakopane, où elle demeure jusqu’à la fin de 1907. Dans la période 1908-1913 (avec des interruptions), elle vit à Paris où elle suit, en auditeur libre, les cours d’Henri Bergson à la Sorbonne et au Collège de France. En même temps, elle étudie le dessin et la peinture à l’Académie de la Grande Chaumière et à l’école privée fondée par Filippo Colarossi. Entre ses séjours à Paris, elle suit des cours de peinture à l’école privée de Miłosz Kotarbiński à Varsovie (1909). Depuis sa jeunesse, elle écrit des poèmes sans toutefois les publier. Elle fait ses débuts de traductrice en 1910, avec la traduction du premier volume du roman-fleuve Jean-Christophe de Romain Rolland. Au tournant des années 1912-13, elle suit, à Varsovie et à Cracovie, la formation aux premiers secours et aux soins infirmiers mise au point par l’organisation Samarytanin Polski. Quand la Première Guerre mondiale éclate, elle passe quelques semaines à Cracovie, en août 2014, en compagnie de son père, de la nouvelle femme de ce dernier (Maria née Babska), et de son frère Henryk Józef. À la mi-septembre, elle part avec sa famille pour Vienne et ensuite pour la Suisse ; ils s’installent à Vevey, à l’Hôtel du Lac. Pendant une année, elle aide son père qui est président du Comité général suisse d’aide aux victimes de la guerre en Pologne. Elle s’occupe de la correspondance, surtout du courrier en anglais et en français. Elle traduit également les textes de son père destinés à la publication dans la presse anglaise et française. En automne 1915, elle rentre à Cracovie pour prendre soin de sa grand-mère malade, Wanda Szetkiewicz. En 1916, elle commence à travailler dans un hôpital pour les légionnaires en tant qu’infirmière. En 1919, elle est traductrice pour la Commission interalliée à Cieszyn, une commission censée de diagnostiquer la situation démographique dans la région et d’établir un rapport pour la Conférence de paix. En septembre 1920, après la mort de Wanda Szetkiewicz, elle s’engage dans l’armée en qualité de volontaire pour le Service auxiliaire féminin [Pomocnicza Służba Kobiet] ; c’est dans ce cadre qu’elle participe à la guerre polono-bolchévique. Au printemps 1921, démobilisée, elle rentre à la maison familiale à Oblęgorek. Elle continue à traduire. En 1923, elle se marie avec Tadeusz Korniłowicz, psychologue, écrivain, colonel de l’Armée polonaise ; de cette union naît une fille, Marie (1925-1996), qui sera aussi traductrice. Pendant la Seconde Guerre mondiale, elle vit avec sa fille à Varsovie. Pendant l’Insurrection de Varsovie, avec Maria Godlewska, elle tient une cuisine roulante rue Polna. Après la défaite, elle se retrouve dans un groupe de prisonniers transportés à Częstochowa, mais elle réussit à s’échapper. Après la fin de la guerre, elle s’installe avec sa fille d’abord à Cracovie et en 1950 à Varsovie ; elle continue à traduire (aussi en collaboration avec sa fille). La même année, elle devient membre de l’Union des gens de lettres polonais [Związek Literatów Polskich]. En 1961, elle est distinguée, pour son œuvre de traduction, par la Croix d’Officier de l’Ordre Polonia Restituta. Elle meurt le 29 décembre à Varsovie. Elle est enterrée à Varsovie, au cimetière de Powązki.

Les archives de la traductrice se trouvent dans les collections de plusieurs institutions ; notamment, le Musée National [Muzeum Narodowe] à Kielce, le Musée Stefan Żeromski [Muzeum Stefana Żeromskiego] à Nałęczów, la Bibliothèque polonaise [Biblioteka Polska] à Paris, la Bibliothèque Raczyński, l’Institut de la recherche littéraire de l’Académie polonaise des sciences [Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk], la Bibliothèque Nationale [Biblioteka Narodowa] à Varsovie, le Musée National à Varsovie, le Musée de la littérature Adam Mickiewcz [Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza] à Varsovie, le Musée Henryk Sienkiewicz [Muzeum Henryka Sienkiewicza] à Wola Okrzejska, l’Institut national Ossoliński [Zakład Narodowy im. Ossolińskich] à Wrocław, l’Institut national de l’édition [Państwowy Instytut Wydawniczy], le Musée des Tatras Tytus Chałubiński [Muzeum Tatrzańskie im. T. Chałubińskiego] à Zakopane.