1892-1930

Kryptonim: J.E.

Poeta, bajkopisarz, prozaik, tłumacz.

Urodzony 26 lutego 1892 w Warszawie; syn Franciszka Teodora Ejsmonda, artysty malarza, i Marii z Wieniawskich; wnuk Juliana Wieniawskiego (Jordana), powieściopisarza i dramaturga, brat Stanisława, malarza. Debiutował (bez podania autora) jako jedenastoletni chłopiec bajką wplecioną w wierszowany felieton Edwarda Laskowskiego opublikowany w „Kurierze Warszawskim” (Kurier Warszawski) pt. Bańki mydlane. W 1909 z pomocą rodziców wydał tom Wiersze. W 1911 ukończył prywatne Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego, w którym uczył się m.in. łaciny. Maturę zdał w V Gimnazjum Rządowym w Warszawie (V Gimnazjum Rządowe w Warszawie). W 1912 rozpoczął studia na filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim (Uniwersytet Jagielloński); uczęszczał tu na lektorat języka włoskiego. Znał także francuski, niemiecki i rosyjski. W tym czasie na łamach prasy umieszczał utwory publicystyczne, poetyckie oraz przekłady – jednym z pierwszych było tłumaczenie utworu łacińskiego Jana Kochanowskiego Vinum est poetas quod facit w „Sowizdrzale” (Sowizdrzał) (1913 nr 14). Po wybuchu I wojny światowej przeniósł się w 1915 na Wydział Filologiczny Uniwersytetu Warszawskiego. Studia łączył z działalnością literacką i publicystyczną; ogłaszał felietony, drobne utwory poetyckie i pierwsze przekłady z poezji łacińskiej, m.in. w „Tygodniku Ilustrowanym” (Tygodnik Ilustrowany) (1911-13), „Kurierze Warszawskim” (1913-16), „Kurierze Lwowskim” (Kurier Lwowski) (1914-17), „Bluszczu” (Bluszcz) (1915-18), Pro Arte et Studio (1916-18). W 1916 przerwał naukę, wstąpił do 3. Pułku Legionów (3. Pułk Legionów) i niebawem otrzymał stopień oficerski. W 1919 poślubił Janinę Scheinkönig, pielęgniarkę ze spolonizowanej rodziny niemieckiej, z którą miał dwóch synów Juliana i Stanisława. Tegoż roku został wysłany do Szkoły Wojskowej w Saint-Cyr (Szkoła Wojskowa w Saint-Cyr). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920; został odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1920 wrócił do kraju i rozpoczął pracę w Sztabie Generalnym (Sztab Generalny). W 1923 zakończył służbę wojskową w stopniu kapitana. Od tegoż roku kierował wydziałem prasowym Prezydium Rady Ministrów, a w 1925 objął referat łowiecki w Ministerstwie Rolnictwa (Ministerstwo Rolnictwa). Pełnił obowiązki redaktora pism, kalendarzy i wydawnictw łowieckich oraz serii Biblioteka Łowiecka i Biblioteka Przygód Myśliwskich, w których zamieszczał gawędy i wspomnienia z polowań. Współpracował m.in. ze „Światem” (Świat) (1919-30), „Kurierem Porannym” (Kurier Poranny) (1922-29), „Kurierem Warszawskim” (1922-30; w 1925-30 stały miesięczny dodatek „Kurier Warszawski – Dzieciom”), „Tygodnikiem Ilustrowanym” (1922-30), „Wiadomościami Literackimi” (Wiadomości Literackie) (1924-30), „Gazetą Poranną” (Gazeta Poranna) (1924-30). Był także autorem utworów dla dzieci, niektóre z nich stanowiły parafrazę bajek popularnych na świecie. Był członkiem Polskiego PEN Clubu (Polski PEN Club) i Związku Zawodowego Literatów Polskich (Związek Zawodowy Literatów Polskich) (ZZLP, w 1923 wchodził w skład Zarządu w Warszawie oraz Komisji Propagandy Zagranicznej). W 1929 za działalność przekładową otrzymał nagrodę Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. Od tegoż roku był wiceprezesem Ligii Ochrony Przyrody (Liga Ochrony Przyrody). W ostatnich latach życia pracował nad przekładem Iliady, której fragmenty publikowano w prasie (m.in. Pożegnanie Hektora z Andromachą – „Pro Arte et Studio” 1918 z. 9; Bój Hektora z Achillesem – Filomata 1930 nr z czerwca). Zmarł 26 czerwca 1930 w Zakopanem po wypadku samochodowym, któremu uległ w czasie wycieczki nad Morskie Oko, zorganizowanej na zakończenie międzynarodowego kongresu PEN Clubu w Warszawie; pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W 1930 pośmiertnie przyznano mu nagrodę literacką im. E. Orzeszkowej za całokształt twórczości. 

Archiwum tłumacza znajduje się w Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza w Warszawie. Zawiera m.in. informacje biograficzne, listę niepublikowanych przekładów, utwory wydane w drukach zwartych oraz prasie, także recenzje i wycinki prasowe na temat jego twórczości. Pojedyncze zespoły znajdują się także w Bibliotece Polskiej w Londynie, Bibliotece Narodowej, a także prawdopodobnie w rękach prywatnych.

TWÓRCZOŚĆ PRZEKŁADOWA

1. G. D’Annunzio: Dziewicza ziemia. Nowele. Przetłumaczył z włoskiego J. Ejsmond. Warszawa: Biblioteka Dzieł Wyborowych [1914], 121 s. Biblioteka Dzieł Wyborowych, nr 825.

Tytuł oryginału: Terra Vergine.

2. Polska w pieśniach cudzoziemskich. [Utwory o Polsce poetów łacińskich, francuskich, włoskich, hiszpańskich, szwedzkich, niemieckich, angielskich, rosyjskich, rusińskich i czeskich]. W wolnym przekładzie J. Ejsmonda. Warszawa: [b.w.] Drukarnia J. Cotty 1915, 61 s. 

Zawiera utwory następujących autorów: A. Jensen, L. Schnabel, E. Ortlepp, H. Heine, M. Veit, T. Campbell, J. Keats, T. de Brahe, K. Celtes, T. Sołłohub, A. Puszkin, P. Kulisz, T. Szewczenko, G. Rossetti, V. da Filicaia, J.N. Ricciardi, P.C. de la Barca, J. de la Vega, J. Vrchlický, F. Desportes, J. Kochanowski, F. Wolter, A.M. de Lamartine, A. Musset, S. Prudhomme, C. Delavigne.

Recenzja i omówienie:

1.  [Z. DĘBICKI] Z.D.: Z niwy poetyckiej. „Kurier Warszawski” 1915 nr 336.

2. L. PSZCZOŁOWSKA: Wiersz przekładu a wiersz literatury narodowej. (Na materiale tłumaczeń z poezji rosyjskiej). „Pamiętnik Literacki” 1985 z. 76/4 [m.in. o przekładzie „Klewietnikam Rossii” Puszkina],passim. 

3. J. Kochanowski: Utwory łacińskie. Przełożył J. Ejsmond. Wydanie 1 pt. Przekład łacińskich utworów Jana Kochanowskiego z Czarnolasu. Warszawa: Gebethner i Wolff 1919, 303 s. Wydania następne: pt. Pod lipą czarnoleską. Przekład najpiękniejszych wierszy łacińskich Jana z Czarnolasu w 400-ną rocznicę urodzin wielkiego poety, 1530-1930. Poznań-Warszawa-Wilno-Lublin: Księgarnia św. Wojciecha 1930, 204 s.; pt. Utwory łacińskie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1953; przedruk w wyborze: Wybór poezji. Opracowanie R. Sobol. [Wiersze łacińskie tłumaczyli: K. Brodziński, J. Ejsmond, R. Loewenfeld, L. Staff]. Wrocław: Ossolineum 1954, Nasza Biblioteka. 

Nagroda Ministra Kultury i Sztuki w 1919.

W wydaniu z 1930 wstęp J. Ejsmonda. 

Recenzje i omówienia:

1.  Z. DĘBICKI: Poezje łacińskie Jana Kochanowskiego. „Kurier Warszawski” 1919 nr 167.

2. T. SINKO: Cochanovius redivivus. „Czas” 1919 nr 234.

3. W. ŚMIAŁEK: Łacińskie utwory Kochanowskiego w nowej szacie polskiej. „Gazeta Lwowska” 1920 nr 48-49.

4. K. NITSCH. „Język Polski” 1920 nr 2.

5. J. WITTLIN: Z powodu Juliana Ejsmonda przekładu utworów łacińskich Kochanowskiego. „Kurier Lwowski” 1922 nr 13 i 19.

6. R. BERGEL. „Głos Narodu” 1930 nr 149.

7.  [S. BESSER] STB. „Echo Tygodnia” 1930 nr 12.

8. J. BIRKENMAJER. „Myśl Narodowa” 1930 nr 29.

9. J. BIRKENMAJER. „Ruch Literacki” 1930 nr 6.

10.  [T. KUDLIŃSKI] T.K. „Gazeta Warszawska” 1930 nr 110.

11. W. LEWIK: Śmierć w Czarnolesie: rzecz o Ejsmondzie. „Świat Kobiecy” 1930 nr 16. 

12.  [Z. MISZEWSKA] Z.M. „Bluszcz” 1930 nr 25.

13. J. WITTLIN. „Wiadomości Literackie” 1930 nr 45.

14. Z. CIECHANOWSKA. „Przegląd Powszechny” 1932 t. 193.

15. W. MROCZEK: Jan Kochanowski na tle własnej twórczości. Cz. 1. Elegia 3. Libri 4: Bóg – wszechświat – człowiek. Kraków: Gebethner i Wolff 1935, passim. 

16. W. HOEPP: Zur Übersetzung von Werken Jan Kochanowskis. „Zeitschrift für Slawistik” 1977 vol. 22 nr 3.

4. Owidiusz: Sztuka kochania. [Poemat]. Przekład J. Ejsmonda. Warszawa: Ignis 1922, 113 s. Wydania następne: Warszawa: Rój 1928; [Ilustracje i opracowanie graficzne: A. Stefanowski]. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1957; [Ilustracje: J. Jaworowski]. Warszawa: Polskie Towarzystwo Wydawców Książek [1977]; Rysunki: H. Matisse. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1981. Bibliofilska Edycja Miniatur, tamże: [wydanie 1! dodruk] 1983, [wydanie 3] 1987; [Ilustracje: J. Jaworowski]. [Wydanie 2]. Warszawa: Polskie Towarzystwo Wydawców Książek: [1990]; [Ilustracje A. Stefanowskiego]. Koszalin: U. Kurtiak i E. Ley 1990 [druk bibliofilski]; Lublin: Daimonion [1993]; [Ilustracje: M. Stypułkowski]. Warszawa: Zamek [1993]; [Opracowanie graficzne: K. Attig]. Kraków: WiR Partner 2000; Lublin: Daimonion [2001]; wstęp M. Szymańskiego. Warszawa: Iskry 2006; pt. Sztuka kochania = Ars amandi. Toruń: Literat [2011], tamże [2013]; Kraków: Miniatura 2015; pt. Sztuka kochania = Ars Amandi. Opracowane i uzupełnione przez J. Ładosza na podstawie tłumaczenia J. Ejsmonda z 1922 roku. Stalowa Wola: K. Linda 2016, toż Warszawa: J. Ładosz 2016.

Wydania elektroniczne: 

E-book m.in.: Warszawa: Iskry 2006, plik tekstowy w formatach EPUB, MOBI; Warszawa: Imprint: 2011, plik tekstowy w formacie EBUB; Toruń: Literat 2011, plik tekstowy w formacie PDF; Warszawa: Fundacja Nowoczesna Polska [2014], plik tekstowy w formacie PDF; Warszawa: Avia Artis 2017, plik tekstowy w formatach EPUB, MOBI.

Ilustracje: W wydaniu z 2015 umieszczono reprodukcje starożytnych mozaik i malowideł.

Tytuł oryginału: Ars amatoria.

W wydaniu z 1928 oraz kolejnych traktujących je jako podstawę (Państwowy Instytut Wydawniczy 1957; Polskie Towarzystwo Wydawców Książek [1977]; Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1981, 1983, 1987; Polskie Towarzystwo Wydawców Książek 1990; U. Kurtiak i E. Ley 1990; Daimonion [1993]; Zamek [1993]; Daimonion [2001]; Iskry 2006; Miniatura 2015) na kartach tytułowych doprecyzowano typ przekładu: wolny przekład J. Ejsmonda.

W wydaniu z 1928 „Głosy prasy o pierwszym wydaniu”.

W wydaniu z 2000 opartym na podstawie edycji z 1922 „Kilka słów o autorze i tłumaczu”.

Adaptacja teatralna: Londyn, Teatr Małych Form [ante 1994].

Recenzje i omówienia:

1. Z. DĘBICKI: Świat nie zmienia się. „Kurier Warszawski” 1921 nr 321.

2. [b.a.]. „Gazeta Warszawska” 1921 nr 327.

3. F. HOESICK: Owidiusz w Polsce. „Kurier Warszawski” 1921 nr 335.

4. S. PODHORSKA-OKOŁÓW: Pokłosie poezji. „Bluszcz” 1921 nr 8.

5. E. ŚWIERCZEWSKI. „Polska Zbrojna” 1921 nr 42.

6. K. BUKOWSKI. „Wiek Nowy” 1922 nr 6183.

7. [J. GELLA] J.G. „Gazeta Wieczorna” 1922 nr 6244.

8.  A. GRZYMAŁA-SIEDLECKI. „Rzeczpospolita” 1922 nr 4. Wydanie wieczorne.

9. G. PRZYCHOCKI. „Książka” 1922 nr 4.

10. T. SINKO. „Przegląd Warszawski” 1922 nr 7.

11. R. SKULSKI. „Słowo Polskie” 1922 nr 11.

12. L. POMIROWSKI. „Kurier Poranny” 1930 nr 349.

13. E. SKWARA: „Muza na nierównych kołach”, czyli o przekładzie dystychu elegijnego w „Ars Amatoria” Owidiusza. „Przekładaniec” 2007 nr 1-2.

5. Petroniusz: Pieśni miłosne. Przełożył [i słowem wstępnym opatrzył] J. Ejsmond. Warszawa-Płock: Mazowiecka Spółka Wydawnicza 1924, 41 s. Wydania następne: Grafika P. Picasso. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1983. Bibliofilska Edycja Miniatur, tamże 1984.

Wydanie elektroniczne:

E-book: Sandomierz: Armoryka 2014, plik tekstowy w formatach EPUB, MOBI.

Recenzje:

1.  [b.a.]: Nowe przekłady Juliana Ejsmonda. „Tygodnik Ilustrowany” 1924 nr 27.

2.  [W. STPICZYŃSKI] W.S.: Odblaski mądrości gasnącego Rzymu. „Głos Prawdy” 1924 nr 32.

3. J. WITTLIN: Petroniusz po polsku. „Wiadomości Literackie” 1924 nr 35.

4. J. KRÓKOWSKI. „Przegląd Warszawski” 1925 nr 45.

6. M.K. Sarbiewski: Tęsknota do ojczyzny błękitnej. (Wybór pieśni). Przekład [i wstęp] J. Ejsmonda. Warszawa-Płock: Mazowiecka Spółka Wydawnicza 1924, 48 s.

Opracowania muzyczne z nutami:

Dwie pieśni op. 68: Osina; Do fiołka. Muzyka:] P. Maszyński. Słowa: M.K. Sarbiewski. Tłumaczył z łaciny J. Ejsmond. Warszawa: Gebethner i Wolff, Kraków: G. Gebethner i S-ka [1919], 7 s.

Maryo (Do Matki Boskiej). Pieśń op. 48 nr 3 [na głos i fortepian. Muzyka:] W. Friemann. Słowa: M.K. Sarbiewski. Z łaciny tłumaczył J. Ejsmond. Lwów: [b.w.] 1925, 2 k. (4 s).

Do Najświętszej. Panny Częstochowskiej. op. 48 nr 3. Pieśń do słów Sarbiewskiego w przekładzie J. Ejsmonda. [Na głos i fortepian]. Muzykę napisał W. Friemann. Lwów: [b.w.] 1926, 4 s., Nagrane w audiobooku: Pielgrzymka papieża Jana Pawła II na Jubileusz 600-lecia Jasnej Góry. Warszawa: Polskie Nagrania Muza 1983. Format: 1 płyta analogowa. 

[5 Pieśni do słów M. Sarbiewskiego w przekładzie J. Ejsmonda op. 48. [Muzyka:] W. Friemann. b.m.: b.w.] 1948, 3 k.

Recenzje i omówienia:

1. [b.a.]: Nowe przekłady Juliana Ejsmonda. „Tygodnik Ilustrowany” 1924 nr 27.

2.  [b.a.]: Poeta błękitnej ojczyzny. Pieśni Sarbiewskiego po polsku. „Wiadomości Literackie” 1924 nr 5.

3. [b.a.]: Sarbiewski po polsku. „Kurier Poranny” 1924 nr 28.

4. Ks. T. KARYŁOWSKI. „Przegląd Powszechny” 1924 t. 164.

7. Swetoniusz: Żywot Nerona. [Biografia]. Przekład [i wstęp] J. Ejsmond. Warszawa: Rój [1925], 64 s, Biblioteczka Historyczno-Geograficzna, nr 4; Wydania następne: tamże [1928]; Sandomierz: Armoryka 2019.

Wydanie elektroniczne:

E-book: Sandomierz: Armoryka 2014, plik tekstowy w formatach EPUB, MOBI.

Tytuł oryginału: De vita Caesarum. Liber VI: Nero.

W wydaniu z 1925 słowo od redakcji o tłumaczu; we wstępie J. Ejsmonda ustęp o tłumaczeniu autorów starożytnych.

Recenzja:

1. I. WIENIEWSKI: Suetonius po polsku. „Wiadomości Literackie” 1926 nr 8.

Nadto przełożył pojedyncze utwory: afgańskie (Mirzy Rachana Kayila), angielskie (Oscara Wilde’a), czeskie (Jaroslava Vrchlickego), francuskie (Jeana Richepina, Victora Hugo, Fryderyka II Wielkiego, Alfreda de Musseta, Félicité Roberta de Lamennaisa, Erwina Hahna), greckie (Ezopa, Homera, Lukiana z Samosatu, Symonidesa z Keos, Anakreonta, Tyrtajosa, Meleagera, Mimnermusa, Erinnę z Telos, Ojnomaosa, Leonidasa, Zenodota z Efezu, Asklepiadesa z Samos, Dioskoridesa, Choirilosa z Samos, Biona ze Smyrny, Moschosa, Lukillosa, Lukiana z Samosaty, Palladasa), hiszpańskie (Pedra Calderóna de la Barki), irlandzkie (O’Molony of Ballycaharne), łacińskie (Petroniusza, Propercjusza, Juwenalisa, Tibullusa, Owidiusza), niemieckojęzyczne (Petera Roseggera, Moritza Veita, Heinricha Heinego), polsko-łacińskie (Jana Kochanowskiego, Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, Joachima Bielskiego), rosyjskie (Konstantina Balmonta). szwedzkie (Alfreda Jansena), węgierskie (Sándora Petöfiego), włoskie (Ariosta, Dantego, Maria Rapisardiego, Francesca Petrarki, Wawrzyńca Wspaniałego, Gabriela d’Annunzia, Olinda Guerriniego).

KRYTYKA PRZEKŁADU

1. „Uśmiechnięty pod względem twarzy”. „Wiadomości Literackie” 1924 nr 36 [recenzja przekładu poezji Q.H. Flaccusa dokonanego przez J. Czubka].

2. Marino Moretti. „Dzień Polski” 1925 nr 129 [recenzja przekładu F. Baturewicza].

OPRACOWANIA OGÓLNE (wybór)

Ankieta dla IBL PAN 1951.

WYWIADY

1. [b.a.]: Książka o dyktaturze głupoty. Zamiary Juliana Ejsmonda. Wywiad specjalny „Wiadomości Literackich”. „Wiadomości Literackie” 1925 nr 53 [m.in. o przekładach poezji polsko-łacińskiej oraz o strategii translatorskiej].

SŁOWNIKI I BIBLIOGRAFIE

1. W. ZIEMBICKI. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 4. Kraków 1948.

2. Słownik współczesnych pisarzy polskich. T. 1. Warszawa 1963.

3.  [B. TYSZKIEWICZ] B.T. W: Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny. T. 2, 10 (Uzupełnienia). Warszawa 1994, 2007.

OMÓWIENIA

1. T. DWORAK: Przekłady. W tegoż: Myśliwy i poeta: o Julianie Ejsmondzie. Warszawa: Wiedza Powszechna 1969, 270 s.

2. J. PARANDOWSKI: Julian Ejsmond. „Pamiętnik Warszawski” 1930 z. 4-5; przedruk w tegoż: Wspomnienia i sylwety. Wrocław 1960, wydanie 2 tamże 1962.

3.  [b.a.]: Ostatnie prace J. Ejsmonda. „Gazeta Warszawska” 1930 nr 185 [o planach wydania „Iliady”].

4. [b.a.]: Przekłady Juliana Ejsmonda. „Filomata” 1935 nr 66.

5. J. KOPROWSKI: Wspomnienie o Julianie Ejsmondzie. „Dziennik Łódzki” 1960 nr 177; przedruk w tegoż: Ludzie i książki. Łódź 1965.

EJSMOND Julian

1892-1930

Criptonimo: J.E.

Poeta, autore di fiabe e prose, traduttore.

Nato il 26 febbraio 1892 a Varsavia; figlio di Franciszek Teodor Ejsmond, pittore, e Maria Ejsmond, nata Wieniawska; nipote di Julian Wieniawski (Jordan), romanziere e drammaturgo, fratello di Stanisław, pittore. Esordì (anonimamente) undicenne con una fiaba citata in una rubrica in versi di Edward Laskowski pubblicata sul “Kurier Warszawski” con il titolo Bańki mydlane [Bolle di sapone]. Nel 1909 con l’aiuto dei genitori pubblicò il tomo Wiersze [Poesie]. Nel 1911 terminò il Ginnasio privato intitolato al generale Paweł Chrzanowski, nel quale studiò, tra le altre materie, il latino. Sostenne la maturità nel V Ginnasio Statale di Varsavia. Nel 1912 si iscrisse alla facoltà di filologia polacca all’Università Jagellonica, dove frequentò il lettorato di lingua italiana. Conosceva anche il francese, il tedesco e il russo. Fu allora che pubblicò su giornali e riviste opere di pubblicistica, poesie e traduzioni – una delle prime fu la traduzione del componimento in latino di Jan Kochanowski Vinum est poetas quod facit uscita su “Sowizdrzał” (1913, sul numero 14). Dopo lo scoppio della prima guerra mondiale, nel 1915 si trasferì alla Facoltà di Filologia dell’Università di Varsavia. Riuscì a conciliare gli studi con l’attività letteraria e pubblicistica, pubblicando articoli d’opinione, brevi componimenti poetici e le prime traduzioni dalla poesia latina, uscite in riviste come “Tygodnik Ilustrowany” (1911-13), “Kurier Warszawski” (1913-16), “Kurier Lwowski” (1914-17), “Bluszcz” (1915-18), “Pro Arte et Studio” (1916-18). Nel 1916 interruppe gli studi, entrò nel Terzo Reggimento della Legione Polacca e ottenne in poco tempo il grado di ufficiale. Nel 1919 sposò Janina Scheinkönig, un’infermiera proveniente da una famiglia tedesca naturalizzata polacca, con la quale ebbe due figli, Julian e Stanisław. Lo stesso anno venne assegnato alla Scuola Militare di Saint-Cyr. Prese parte alla guerra polacco-bolscevica nel 1920, venendo insignito della Croce al valore. Nel 1920 tornò in patria e cominciò a lavorare per lo Stato Maggiore. Nel 1923 terminò il servizio militare con il grado di capitano. Da quel momento diresse l’ufficio stampa della presidenza del Consiglio dei Ministri, e nel 1925 si occupò di caccia presso il Ministero dell’Agricoltura. Fu redattore di riviste, calendari ed altri prodotti editoriali sulla caccia, nonché delle serie Biblioteka Łowiecka [Biblioteca Venatoria] e Biblioteka Przygód Myśliwskich [Biblioteca delle Avventure di Caccia], nelle quali pubblicò aneddoti e ricordi di caccia. Collaborò, tra le varie riviste, con “Świat” (1919-30), “Kurier Poranny” (1922-29), “Kurier Warszawski” (1922-30; tra il 1925 e il 1930 collaborò anche al suo allegato mensile “Kurier Warszawski – Dzieciom”), “Tygodnik Ilustrowany” (1922-30), “Wiadomości Literackie” (1924-30), “Gazeta Poranna” (1924-30). Fu altresì autore di opere per l’infanzia, alcune delle quali costituivano parafrasi di fiabe internazionalmente conosciute. Fu membro del PEN Club polacco e del Sindacato dei Letterati Polacchi (ZZLP), nel 1923 entrò a far parte del Consiglio di Varsavia e della Commissione della Propaganda Estera [Komisji Propagandy Zagranicznej]. Nel 1929, per la sua attività di traduttore, gli venne conferito il premio della Società dei Letterati e Giornalisti Polacchi [Towarzystwo Literatów i Dziennikarzy Polskich]. Dallo stesso anno fu vicepresidente della Lega per la Tutela dell’Ambiente [Liga Ochrony Przyrody]. Negli ultimi anni di vita lavorò a una traduzione dell’Iliade, della quale alcuni frammenti vennero pubblicati su varie riviste (come Pożegnanie Hektora z Andromachą [Commiato di Ettore da Andromaca] su „Pro Arte et Studio” 1918, quaderno 9 e Bój Hektora z Achillesem [Il duello tra Ettore e Achille] sul numero di giugno 1930 di “Filomata”). Morì il 26 giugno 1930 a Zakopane in seguito a un incidente automobilistico, nel quale fu coinvolto durante un’escursione a Morskie Oko, organizzata a conclusione di un congresso internazionale del PEN Club di Varsavia; è sepolto al Cimitero Powązki a Varsavia. Nel 1930 gli fu conferito postumo il premio letterario E. Orzeszkowa alla carriera. 

L’archivio del traduttore si trova presso il Museo della Letteratura A. Mickiewicz [Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza] a Varsavia. Contiene, tra l’altro, informazioni biografiche, una lista di traduzioni inedite, opere edite in volumi e riviste, nonché recensioni e ritagli di giornale riguardanti la sua opera. Gruppi isolati di documenti si trovano anche nella Biblioteca Polacca di Londra, nella Biblioteca Nazionale Polacca, nonché, probabilmente, in mano a privati.